Tanja

Snoezelnieuws en nieuwe carrière

10 reacties

Doofblinde Moerhaf

De doofblinde Moerhaf met zijn begeleidster

Dat er iets met Lego, Loom en computers gebeurt, is al uitvoerig beschreven. Maar het meeste geld –  van de bijna 6000 euro –  is ingezameld voor de snoezelkamer. Hoe staat het daarmee?

Belangrijker is misschien de vraag hoe het met mijn advie´zeur´schap gaat, want dat is mijn rol; ik moet adviseren over snoezelen. Dat is andere koek dan een UPS-je installeren of een netwerk onderhouden. René loopt hier al twaalf jaar rond en kent zijn pappenheimers wel. Ik ben hier net een maand en moet mijn credits nog verdienen.

Daarom ben ik eerst begonnen met ideeën opschrijven. En ideeën krijg je door er te zijn, te kijken, te beleven en mee te doen. Vanaf vorige week is mijn adviseursrol dan ook omgezet in wat ik het liefst doe: de praktijk. In de middagen werk ik in de doofblindenunit. En op deze manier krijgen ideeën invulling en kom ik erachter dat het delen van ideeën veel tijd kost, maar hier erg belangrijk is om tot een toegevoegde waarde te kunnen komen van snoezelmateriaal.

Het leven in Jordanië is voor mij snel, druk, ongecontroleerd en chaotisch. Dit zie ik terug in de begeleidingsvorm. Snoezelen staat voor rust en vanuit deze rust komen tot nieuwe ontdekkingen. Het overbrengen van bewustwording over (teveel) prikkels is op dit moment mijn uitgangspunt. Gelukkig kan ik daar goed over van gedachte wisselen met zorginhoudelijk verantwoordelijken. Snoezelmateriaal staat in die zin op de tweede plaats, omdat de behoefte eerst duidelijk moet worden.

Inmiddels is er een start gemaakt met het plan, dat vanmiddag is besproken, en is er snoezelmateriaal voorgesteld. Over materiaal gesproken; vandaag is de blacklight meegekomen met Dick en Anje van Schie! Hoe ik aan deze blacklight gekomen ben – die met veel enthousiasme is ontvangen – staat in één van mijn vorige blogs.

Net nu dit op de rit zit, is er een andere uitdaging op mijn pad gekomen. Vlak voordat de directeur voor een congres naar India ging, vroeg hij mij tijdens het ontbijt, tussen neus en lippen door, of ik de handvaardigheidsjuf tijdelijk kon vervangen. Als ik het zag zitten natuurlijk… Natuurlijk zie ik dat zitten! Genoeg ‘waardeloos’ knutselmateriaal te vinden hier. Dus kom maar op! Nog even en ik heb in twee maanden evenveel credits als mijn lieftallige man in 12 jaar. Morgen 10:30 uur start mijn nieuwe carrière als echte Jordaanse juf.

Tanja

Doofblinde Hadiel ontspant op de trampoline

René

Gehandicapte gitaar

4 reacties

UPS1 UPS2

René, dat zijn toch helemaal geen interessante foto’s voor bloglezers? Dat is inderdaad zo. Maar vier collega’s zullen dit beeld herkennen: René E., Jaap, Klaas en Steven. Het is gelukt! Alle apparatuur is beschermd tegen stroomuitval. Bedankt voor jullie hulp! Voor de liefhebbers heb ik onderaan deze blog nog twee foto’s van de serverkast geplaatst zoals het er nu bijstaat. Het wordt (natuurlijk) nog beter, maar dit is al stukken beter.

Vandaag is het zondag en dat is onze vrije dag. Tijd voor ontspanning en blogs. En wat me vanmorgen vroeg weer opviel, was de enorme hoeveelheid geluid. Er gaan geen twee seconden voorbij zonder dat een auto toetert. Ze toeteren hier om voetgangers te waarschuwen – en die lopen er altijd – maar ook als ze even moeten wachten. En dan de autoalarmen; iedereen wil anders klinken. Hoe gekker hoe beter. Gisteren ging een alarm af – natuurlijk zonder reden – en er waren wel drie verschillende klanken en melodieën achter elkaar.

Te midden van dit claxongeweld klinkt regelmatig de roep van de moskee, al zou het dit keer ook een woordvoerder van een demonstratie kunnen zijn… of de plaatselijke groetenman die zijn waar aanprijst. Ik weet het gewoon niet! Had ik trouwens al gezegd dat ze hier koken op butaangas en er karren rondrijden met wisselflessen? En had ik ook hun melodietje al genoemd? Für Elise, en dat de hele dag door, ergens in de stad. Sinds kort is er een tweede verkoper, met een andere melodie. Of het is dezelfde kar die van afwisseling houdt, maar dat doet niets af aan het opdringerige melodietje.

De stijle heuvels vragen om sterke auto’s. Die zijn hier in Salt weinig, dus elke auto maakt extra herrie om de beklimming te kunnen redden. Deze auto’s rijden ook ’s nachts langs ons huis… Toch slaap ik wonderwel prima hier. Maar vanmorgen kwamen de geluiden even te krachtig op me af. Tel daarbij op dat veel winkels houden van opvallen en daarvoor te felle halogeen knipperlicht-achtigen gebruiken en zelfs iemand met een extreem laag sensitief gehalte is hier al snel overprikkeld.

En dan het contrast: wij zitten in een dovenschool. Een oase van rust in deze chaotische stad. Nou ja, soms dan. Veel dove kinderen gebruiken hun stem om aandacht te trekken en dat zit in een frequentiegebied dat moeilijk te negeren is.

Thuis (in Nederland) luister ik veel naar muziek. Maar laptopspeakers hier voldoen ‘net’ niet aan mijn eisen. En een koptelefoon is ook zo isolerend. Sinds een paar dagen staat er een gitaar in ons appartement. Deze stond gehandicapt in de kapel. Hij miste twee snaren en een goede stemming. Ik was wel in een goede stemming en er zitten nu nieuwe snaren op. In deze ‘alarmerende’ situatie nemen deze snaren het op tegen de toeters, de luidsprekers en de aandachtstrekkers. En ze winnen met gemak.

René

UPSInBedrijf

De nieuwe UPS (onderaan) is in bedrijf genomen.

ServerruimteOverzichtelijk

Een deel van de heringerichte serverkast. Links alle netwerkkabels en rechts alle stroom. Geel is internet. Overzicht. Wat een verademing.

Thomas

Legoworld in Jordanië

7 reacties

Bouwen

Hallo bloglezers,

Afgelopen maandag was het de dag die mij van een enorme lading lego verlost heeft. En het was geweldig om zo’n 40 kinderen blij te maken met al die lego. Het begon met de lego veilig naar het jongensinternaat te brengen, want iedereen probeerde de zakken te pakken en aan te raken. Daarna mocht ik een toespraak houden voor de dove jongens. Het hoofd van de jongensafdeling Rafael vertaalde het in gebaren. Aan die toespraak gaf hij wel zijn eigen draai toen hij zei dat ik iedere keer erbij zou zijn wanneer ze met de lego gingen spelen. Dus nu kan ik in mijn vrije tijd altijd in het internaat van de jongens mijn creatieve legoskills verbeteren.

KlaarOmTeVullen

Toen was het moment aangebroken. Er werden laden van onder een grote, groene, Jordaanse bank vandaan geschoven.

 EnVullenMaar

EN VULLEN MAAR!!!!!!

Toen dat klusje geklaard was, begon iedereen gelijk te bouwen. Boten, huizen, auto’s, vliegtuigen, kastelen, torens, noem het maar op. Je kon het allemaal vinden te midden van alle bouwende jongens.

 EnNogMeerBouwen

Er werd zelfs een hele straat gebouwd!

Ikzelf heb een moskee gebouwd om een beetje aan te sluiten bij deze cultuur.

 

Daarna moest iedereen naar bed en toen was het al weer afgelopen. Al met al, was het vooral een fijne, creatieve avond waarvan er veel nog gaan volgen.

Thomas

Joanne

Loomen met de meiden

10 reacties

Loomen met de meiden

Eindelijk was het loomen met de meiden aangebroken!

Hallo iedereen. Hier ben ik weer met een blogje. Het was een leuke week. Nu zijn de kinderen naar huis en is het op het terrein erg rustig.

En het moment van loomen was aangebroken deze week… Ik was op het plein aan het spelen met de dove kinderen. Toen kwam er een meneer die zei tegen mij dat ik met de meiden na het eten mocht loomen. Ik vond het super leuk om te horen. De dove kinderen waar ik mee aan het spelen was wilden natuurlijk weten wat die meneer tegen mij zei. Ik begon het te gebaren. De gebaren die ik kon waren genoeg om het duidelijk te maken.

De jongens en de meiden hebben allebei een eigen internaat. Mijn broer ging naar het jongensinternaat voor zijn lego en ik naar het meisjesinternaat. Ik heb stiekem wat eigenlijk niet mocht om de deur van het jongensinternaat gekeken. Maar ze hadden me al snel in de gaten en ben ik snel weggegaan. Op naar de meisjes!

Ik liep met een grote groene koffer samen met mijn moeder. Toen ik binnen kwam ging al snel iedereen aan mijn koffer zitten. Maar toen we gingen beginnen, ging iedereen netjes op een rij zitten voor de uitleg. Ze kregen te horen hoe ik het voor hun verzameld had. Een andere vrijwilliger heeft alles voor ons gebaard naar de kinderen. En toen mocht ik de koffer open doen. In het begin liep iedereen door elkaar maar al snel had iedereen een zakje loom te pakken. Een paar kinderen kenden het al. En weer andere deden het via uitleg. En er kwamen ook kinderen naar mij toe voor uitleg. Ik ging met die kinderen op de vingers armbanden maken en ondertussen werd ik steeds geroepen om te helpen met een armband.

Loomen met de meiden 2

Iedereen die loom heeft ingezameld heel erg bedankt namens iedereen hier!

Dove kinderen maken ondanks dat ze doof zijn super veel geluid. Als ze iemand iets willen vertellen schreeuwen ze heel veel. Op sommige momenten was iedereen super stil. Het was super leuk!

De contacten met de kinderen gaan enorm goed bij mij. Ik leer heel veel. Met de talen heb ik nog wat moeite maar ik kom er wel uit. Er was een meisje Ghadeer en die gaf een tekening aan mij. Ik had een tekening terug gemaakt. En meer kinderen gaven tekeningen aan mij en ik tekende terug. Nu hebben we een soort van tekeningenruil. Ik heb ze in ons huisje opgehangen en er komen steeds meer nieuwe bij.

Tekeningenruil

Mijn tekeningenruilmuur

Ondanks dat op veel tekeningen Arabisch staat en dat we niet kunnen lezen is het super leuk. (Mijn vader is bezig met een Arabische cursus maar kan alleen nog maar in het Arabisch honing en hallo zeggen… Daar schieten we lekker veel mee op).

In de week speel ik een paar uur met de kinderen. En nog steeds verbazen ze zich erover dat ik 10 jaar ben. Er is een meisje van 10 op het instituut alleen die is 2 koppen kleiner dan dat ik ben… Ik ben even groot als de meisjes van 15!

Ik gebaar heel veel. Ik heb nog wel wat hulp nodig met de gebaren maar ik ben met mijn gezin al 3x naar gebarenles geweest en krijg aankomende dinsdag een overhoring…

Ik hoop nog veel te schrijven over alle avonturen die ik beleef.

Joanne

Thomas

‘Hauw ar joe’

3 reacties

InAmman

Deze pizza smaakte echt naar pizza! Alleen een bankje miste…

’s Ochtends om 10 uur liep ik met mijn gezin de deur van het instituut uit. Onze dag had maar 1 doel, Amman bereiken met de bus! We begonnen de lange busrit vanuit Salt. Nu moet je weten dat busreizen in Jordanië heel anders zijn dan in Nederland. Bijvoorbeeld, je betaalt niet met je OV chipkaart, nee je gooit gewoon ongeveer 50 cent per persoon in een bakkie en aan het hoofd van de chauffeur zie je wel of het genoeg is. Het hoofd van deze buschauffeur kwam me wel bekend voor, hij leek namelijk sprekend op Beorn van The Hobbit. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

De weg naar de bus was wel met veel ge-‘hello’ en ge-‘hauw ar joe’ van de Jordaniërs die we tegenkwamen (want dat is het weinige Engels dat ze kennen). Maar dat maakte ons niet zo veel uit. Ondanks dat we met de bus waren gegaan, hebben we veel gelopen. We hebben elke hoek van het Romeinse amfitheater doorzocht (maar die was rond, dus we waren snel klaar 😉 ).

Zoekplaatje

Ra, ra, waar sta ik?

Er waren ontzettend veel winkeltjes met van alles en nog wat. Heel veel schoenenwinkels met allemaal dezelfde soorten, winkels met wapens en winkels met rauwe gevelde kippen en geiten in de etalages. Borden met zebrapaden hebben we wel gezien, maar na 5 keer een drukke weg oversteken – waar je in Nederland een dikke prent voor krijgt – wen je er ook wel weer aan. Mijn vader heeft zelfs dubbelzijdig plakband weten te scoren voor zijn computeraccu’s. Vier stuks, voor 1 Dinar. Die man komt er wel.

Het was een hele kunst de bus terug te vinden. Dat was ook nog een eind lopen. Op goed geluk zijn we langs de weg gaan staan om een willekeurige bus aan te kunnen houden. Gelukkig kwamen we een vriendelijke man tegen die ons allemaal hartelijk begroette en ons hielp de juiste bus te vinden. Zijn vrienden – taxichauffeurs – daarentegen wilden liever dat wij in hun taxi naar Salt terugreden. Maar dat hebben we niet gedaan.

Eenmaal in de bus hebben we 20 minuten gestaan en konden we door een gat in de vloer de weg onder ons door zien schuiven. De chauffeur en de passagiers hadden lak aan het bordje ‘No smoking’. Maar goed, wij stonden in de deuropening, wat ook niet mocht. De deur gaat hier trouwens vroeger open dan dat we stilstaan… Laten we het er maar op houden dat ze buitenlucht lekker vinden.

Groeten,

Thomas

René

Genesis toepassen op computerapparatuur

3 reacties

Internet

En toen was er Internet!

Meestal ben ik één week in Jordanië. Vorig jaar was ik er drie weken – waarvan twee vakantie. En nu zit ik in de vierde week van mijn halve jaar. Nee, geen vakantie. Hard werken! Ik dacht dat ik met mijn vier uur extra werken in de week vorig jaar stoer bezig was, maar een normale Jordaanse werkweek is 44 uur. Dus ik ben maar anderhalve dag vrij in de week. Gelukkig is mijn werk leuk en afgelopen maandag zijn de computerspullen uit Nederland aangekomen! Erg snel en zonder hoge kosten. Dus ik ben helemaal losgegaan met de UPS-en en de switches. Helaas is de lokale IT-er vanwege een operatie ziek thuis. Als hij terugkomt, gaan we aan de slag met de nieuwe apparatuur en bijgewerkte netwerkconcepten.

Kabels  20150121_103244

Voor en na Genesis…

Zoals ik al eerder had laten zien, is de serverapparatuur op z’n Jordaans weggewerkt. Ik ben strakke datacenters gewend – toch Steven? – en dat niveau houd ik hier vast. Dus eerst orde in de chaos scheppen. Ik noem dat ‘Genesis toepassen’. En het lukt aardig. Ik heb wel het netwerk een deel van de ochtend platgegooid – en dat zonder service window. Dat kan hier dan weer wél! Nu nog wachten op de accu’s en dan is het de vuurdoop voor mijn handleidingen… En als ik twijfel, dan geef ik collega Steven (technisch coördinator) een berichtje. Oh, wacht, dat heb ik dit weekend gedaan! Fijn zulke kundige collega’s. Christaan Marting – die hier zelf vorig jaar een week meegewerkt heeft – configureerde deze week al op afstand mee aan de switches.

DeurKanDicht

De achterkant van de serverkast kan eindelijk dicht en de ADSL ligt niet ergens onder de kast, maar zit netjes aan de muur (en ja, dit is zeer netjes!).

Had ik al gezegd dat ons internet geleverd is? Nou, geleverd… ik moest eigenlijk nog een paar dagen wachten (vanwege de sneeuwnasleep), maar ik heb ze gezegd dat ze de router gewoon kunnen afleveren en ik het zelf wel aansluit, zonder monteur. Dat hebben ze gelukkig gedaan en nu kunnen Thomas en Joanne goed hun schoolwerk doen. Want voorbereiden voor een Citotoets gaat goed met Squla en Ambrasoft, maar dan is Internet wel zo prettig.

Op dit moment speel ik weinig met de dove kinderen. Daarvoor is nu gewoon teveel werk. En Thomas en Joanne maken een hoop goed. Ze bewegen zich heel natuurlijk door deze vreemde wereld, die toch ook vertrouwd voelt. Wel heeft de leiding van de doofblindengroep me gevraagd piano te spelen met de doofblinde Issa. Toen hij als klein kind binnenkwam, leek hij doofblind, maar zijn gehoor blijkt aardig goed te zijn. En hij houdt van muziek en neuriet veel. Dus ik ben benieuwd hoever we kunnen komen.

Vandaag hadden we een vrije dag en zijn we naar Amman geweest… met de bus. We hebben het gehaald en zijn ook weer teruggekomen. Morgen weer een nieuwe dag om Genesis verder toe te passen.

Groet,

René

Tanja

Spartaanse opvoeding

7 reacties

TanjaEnManal

Tanja met haar dove vriendin Manal

Nu het schoolwerk van onze kinderen duidelijk is en ze steeds meer zelfstandig kunnen werken komt er voor mij meer tijd vrij. Afgelopen weken heb ik natuurlijk al wel om me heen gekeken en met verschillende mensen gesproken. Groepsdynamisch gezien is het hier zeer interessant. Alleen al tijdens de maaltijd is er een hoop te zien.

We eten in de eetzaal met alle kinderen en medewerkers. De medewerkers zitten aan twee tafels en de kinderen verspreid over de andere tafels. De grote kinderen letten op de jongere kinderen en dat gaat met voor ons harde hand. Geen gezeur en gemaar. Als je in slaap valt krijg je water over je heen of moet je naast je stoel blijven staan. Regelmatig staat er iemand in de hoek. Als één van de jonge kinderen op de verkeerde plek staat wordt hij/zij hardhandig bij arm of oor beetgepakt en op de juiste plek gezet. Dit gaat gepaard met een hoop gebaren en boze gezichten waar ik bang van word.

Nou heb ik ook best een Spartaanse opvoeding gehad, maar deze aanpak is mij onbekend en heb ik ook nooit bij pedagogiek gehad. In deze soms rommelige en chaotische situatie eten ook de doofblinde kinderen. Liefdevol worden zij opgehaald door één van de aangewezen kinderen en naar hun plek begeleid. Dit gaat niet altijd gemakkelijk, maar er wordt pas met eten begonnen als iedereen er is en iedereen hoort erbij.

Na het gebed staan verschillende meiden op om het eten uit te delen. Of je nu met je benen zwabbert of een kokervisus hebt; als het jouw taak is om het eten te halen, dan doe je dat! Zo komt ook Manal, die we sponsoren met onze zondagsschool, voorbij met een schaal in haar hand. Manal heeft vergroeiing aan haar handen en voeten en loopt met haar benen wijd en haar vingers zijn stijf en krom. Geconcentreerd loopt ze met een schaal door de chaos. Vervolgens haalt ze met een lachend gezicht de volgende op. Als ze ziet dat ik kijk, wordt haar lach nog iets groter en zegt met haar kromme vingers gedag en vraagt of mijn dag goed is. Dat is verwarrend voor mij; tussen de schijnbare chaos door zoveel hulp en lachende gezichten.

Afgelopen weekend ben ik ‘aangesteld’ tot ‘adviseur snoezelhoek’. Ik had ideeën toen ik hier heen ging, heb me verdiept in methodieken, maar ik kan weer opnieuw beginnen. Over mijn idee om de snoezelmaterialen te gebruiken voor de kinderen uit Syrië – die naar mijn idee getraumatiseerd moeten zijn – werd niet zo enthousiast gereageerd. Wie ben ik om te zeggen dat deze kinderen getraumatiseerd zijn?!

Geweld is hier onderdeel van de cultuur en kinderen zijn – hoe vreemd het ook klinkt – gewend aan deze manier van leven. Geweren horen we hier regelmatig. Het wil niet zeggen dat het niet erg is, maar het is een onderwerp dat hier besproken wordt en geïntegreerd is in het dagelijks leven.

We waren het er wel over eens dat ‘rust in de tent’ een zeer goede basis is, maar in vergelijking tot andere scholen in het land, is het hier een paradijs. Hoe lang ik adviseur mag blijven, weet ik niet, maar ik ga mijn stinkende best doen.

Tanja

Joanne

Praten met je handen

2 reacties

JoanneMetDoofblindeHanady

Zo praat ik met de doofblinde Hanady. Ze voelt wat mijn handen gebaren.

Hallo allemaal,

CBS De Wel is niet de enige school die geld heeft opgehaald voor het instituut. De Regenboog in Reeuwijk spaart ook. En dit verhaaltje heb ik voor deze leerlingen geschreven.

Ik ben Joanne. Ik ben 10 jaar oud en woon een half jaar in een doveninstituut in Jordanië. Ik ben het nichtje van Annemijn, Bram en Nick (en Stijn) en ga vertellen wat er in dit instituut gebeurt.

Ik zit hier in een doveninstituut in Jordanië. Mijn ouders doen hier vrijwilligerswerk en ik volg school met mijn broer Thomas. In de pauze spelen wij met de dove kinderen. En wat moet je doen als je doof bent? Niemand begrijpt jou en jij begrijpt andere mensen niet. Hoe moet dat nu? De kinderen kunnen dan naar deze plek. Ze leren hier gebaren, begrijpen elkaar goed en gaan naar school. Het is een fijne plek voor de kinderen. Drie keer per dag eten de kinderen. Ze moeten ook afwassen en afdrogen. De ene dag de jongens en de andere dag de meisjes. De grote dove jongens leren en werken bij de beroepsopleiding waar ze auto’s repareren en andere technische dingen doen.

Er zijn hier 150 dove kinderen. Maar dat is niet alles… Er zijn ook 12 doofblinde kinderen. Doof en blind te gelijk. Je wordt opeens ergens heen gebracht en je raakt in paniek en niemand kan je vertellen waar je heen gaat. Wat moet je dan? De doofblinde kinderen krijgen symbooltjes aangeleerd. Bijvoorbeeld een lepeltje. Als ze die voelen, weten ze dat ze gaan eten. Later worden de symbolen vertaald naar gebaren en helemaal aan het eind naar Braille, een soort schrift voor blinden.

Bij het avondeten zat ik pas naast de doofblinde mevrouw Hanady. Ik moest haar handen tegen elkaar doen als gebaar dat we gingen bidden en haar een tikje geven als we gingen beginnen. Zij kan dat zelf niet zien of horen. Ik kreeg leuk contact met de doofblinde mevrouw. Ik vertelde via gebaren dat ik hier les kreeg van mijn moeder. Ik ben niet zo goed in gebaren en snapte niet alles wat ze deed. Zij deed haar gebaar weer opnieuw en mijn vader hielp mij een beetje. Aan het eind van het eten zei ik nog even welterusten in gebaren en kreeg in een dikke knuffel terug. Ik vond het een leuk avontuur.

In het instituut zijn veel kinderen met een bijzonder verhaal. Zo zijn er ook drie dove kinderen die gevlucht zijn uit Syrië. Ze krijgen nu les in het instituut. Er zijn ook 3 dove kinderen met een soort spierziekte, waardoor ze niet goed kunnen bewegen en mank lopen. Hun ouders wisten niet goed hoe ze voor hen moesten zorgen. Hier in het instituut kunnen ze leren om voor zichzelf te zorgen en wordt er ook voor ze gezorgd. En er is ook een jongen met een bochel in zijn rug. Maar wat je ook hebt, iedereen staat hier voor elkaar klaar en iedereen telt mee.

Meer weten wat mijn gezin en ik doen? kijk voor meer informatie op www.renekolsters.nl.

Hebben jullie nog vragen? Je kan me mij altijd mailen via joanne.kolsters@outlook.com.

Joanne

 

JoanneInDeEetzaal Tijdens het eten leren we veel gebaren

Familie Kolsters

Update 11 januari

3 reacties

SaltInDeSneeuw

Niet alleen wij moesten wennen, maar heel Jordanië was deze week aan het acclimatiseren. Want sneeuw is leuk, maar ook verstorend. Wij dachten deze eerste week af te sluiten met pizza: vers gebakken uit Salt. Maar als de voorraden op zijn en er niet kan worden aangevoerd, wordt het lastig ons ‘wenproces’ te bevorderen. Uiteindelijk hebben we toch iets lekkers kunnen meenemen. Dus een heerlijke afsluiting van een bijzondere eerste week.

Ons verblijf is een appartement op de bovenste verdieping van het internaat. Vanuit het raam kijken we uit op de huizen in de bergachtige omgeving (zie foto). Soms lijkt het wel Zwitserland. Het begon deze week met regen, maar al snel werd het sneeuw. Medewerkers werden vroeg genoeg naar huis gestuurd, omdat het met gladheid onmogelijk is om in dit ruige landschap te kunnen rijden. De kinderen hebben minder school, maar pret des te meer. Zoals op de blog van Thomas en Joanne is te lezen, hebben de kinderen zich goed vermaakt.

Tanja wilde graag een paar foto’s maken van Salt in de sneeuw. Joanne wilde natuurlijk ook mee. Het leek Tanja wel goed als ik ook mee zou gaan naar de stad. En dat bleek ook wel. Een groepje jongens buiten het instituut wilde even lekker gebruik maken van de sneeuw en vond het een goed idee om ons onderweg te bekogelen. Helaas was er maar één weg terug en kregen we opnieuw de volle laag. Ik had op de heenweg expres heel duidelijk ‘Salaam Aleikum’ gezegd. En als iemand je vrede wenst, dan gooi je natuurlijk geen sneeuwballen… Als mijn Arabisch beter was geweest, zou ik mijn groet hebben aangepast!

Vanwege de kou was het best even doorbijten in de klas. We hebben een eigen lokaal in het schoolgebouw. Maar de dikke muren die ’s zomers de warmte buiten de deur houden, hielen nu ook de warmte van andere ruimtes tegen. Met dikke truien aan zaten Tanja en de kids in de klas. Uiteindelijk hebben we maar besloten in ons appartement te blijven. Daar is de verwarming grotendeels aan. Met tussendoor wat opwarmoefeningen was het goed te doen. Tanja heeft er aardig de vaart in. Thomas en Joanne doen erg hun best en ze hebben het naar hun zin.

Tanja richt zich eerst op de scholing van de kinderen. Als dat op de rit is, wordt er gekeken naar mogelijkheden voor snoezelfaciliteiten en andere taken. Ik werk dagelijks aan het netwerk (en tussendoor ook aan het jubileumboek dat de komende tijd gedrukt moet worden).  Met twee flinke stroomstoringen in één week – en dus computerproblemen – is meteen de noodzaak helder van de apparatuur die hopelijk deze week aankomt. Grote vraag is hoeveel importkosten moeten worden betaald. Hopelijk lukt het om de spullen vervoerd te krijgen zonder hoge kosten en zonder gladheid.

Gisteren hebben we gegeten met de vrijwilliger Rafael, de verantwoordelijke voor het jongensinternaat. Hij was onder de indruk van de Lego en de Loom en zag voldoende mogelijkheden om met de kinderen ermee te werken. De komende weken zijn er nog examens, maar daarna kan er samen met de kinderen mee worden gespeeld en geleerd.

De tweede week komt eraan. En hopelijk begint dat met de levering van onze internetverbinding, al voelt het wel vreemd dat dit blijkbaar behoort tot onze eerste levensbehoefte…

Groeten,

René

Thomas

Weekoverzicht Thomas

4 reacties

De eerste week is voorbij. Een week vol oude, nieuwe, spannende, ontspannende, normale en vreemde dingen… en sneeuwballen.

Ik zal maar beginnen met het vreemde. SNEEUW!!!!!!! Ja, sneeuw in Jordanië! Nog meer dan ik dit jaar in Nederland heb gezien. Hierop waren wij zeer slecht naar voorbereid want we hadden geen winterkleding mee. De dove kinderen vonden de sneeuw geweldig. En door de sneeuw en de gladheid konden de leraren de school niet bereiken. Dus meer tijd voor spelen.

ThomasInDeSneeuw

Er werd ook een enorme sneeuwglijbaan gemaakt (voor meer informatie daarover, kijk op mijn zusje haar blog). En natuurlijk het sneeuwballen gooien. Met dat laatste heb ik ook een ‘’fijne’’ ervaring. Ik kreeg namelijk een ijzige sneeuwbal in mijn … gegooid. Maar gelukkig lukte het mij wraak te nemen.

Ik heb ook het totale basislegopakket aan het hoofd van het jongensinternaat kunnen laten zien. Hij was ook heel erg onder de indruk van de Legodesigner software waarmee ik op de computer  legocreaties kan maken en daar een handleiding van kan laten maken. Dat is heel handig voor sommige minder creatieve dove kinderen.

Ik heb ook een doofblinde vrouw de schrik op het lijf gejaagd toen ik haar in de eetzaal aan moest tikken om het begin van het gebed aan te geven. Ik deed het iets te hard en aangezien ze niet kon zien of horen schrok ze wel even. Maar ja, als iemand zegt dat ik moet tikken, dan tik ik!

ThomasOpSchool

Ik heb ook de eerste schoollessen gehad van mijn oh zo lieve juf (mijn moeder). Ik kwam erachter dat ik niet zo veel achterloop als dat ik dacht. Met wiskunde loop ik zelfs een dag voor! Er zijn wat vakken die ik nog even in moet halen. Maar dat is zo gebeurd. Nu ik het toch over school heb, ik hoop dat het contact met mijn klas snel mogelijk wordt.

Dat was mijn weekoverzicht. Tot het volgende bericht.

Thomas

Rene, Tanja, Thomas en Joanne bij het Holy Land Institute for Deaf and deafblind children (HLID) in Jordani�«