Niet alleen wij moesten wennen, maar heel Jordanië was deze week aan het acclimatiseren. Want sneeuw is leuk, maar ook verstorend. Wij dachten deze eerste week af te sluiten met pizza: vers gebakken uit Salt. Maar als de voorraden op zijn en er niet kan worden aangevoerd, wordt het lastig ons ‘wenproces’ te bevorderen. Uiteindelijk hebben we toch iets lekkers kunnen meenemen. Dus een heerlijke afsluiting van een bijzondere eerste week.

Ons verblijf is een appartement op de bovenste verdieping van het internaat. Vanuit het raam kijken we uit op de huizen in de bergachtige omgeving (zie foto). Soms lijkt het wel Zwitserland. Het begon deze week met regen, maar al snel werd het sneeuw. Medewerkers werden vroeg genoeg naar huis gestuurd, omdat het met gladheid onmogelijk is om in dit ruige landschap te kunnen rijden. De kinderen hebben minder school, maar pret des te meer. Zoals op de blog van Thomas en Joanne is te lezen, hebben de kinderen zich goed vermaakt.

Tanja wilde graag een paar foto’s maken van Salt in de sneeuw. Joanne wilde natuurlijk ook mee. Het leek Tanja wel goed als ik ook mee zou gaan naar de stad. En dat bleek ook wel. Een groepje jongens buiten het instituut wilde even lekker gebruik maken van de sneeuw en vond het een goed idee om ons onderweg te bekogelen. Helaas was er maar één weg terug en kregen we opnieuw de volle laag. Ik had op de heenweg expres heel duidelijk ‘Salaam Aleikum’ gezegd. En als iemand je vrede wenst, dan gooi je natuurlijk geen sneeuwballen… Als mijn Arabisch beter was geweest, zou ik mijn groet hebben aangepast!

Vanwege de kou was het best even doorbijten in de klas. We hebben een eigen lokaal in het schoolgebouw. Maar de dikke muren die ’s zomers de warmte buiten de deur houden, hielen nu ook de warmte van andere ruimtes tegen. Met dikke truien aan zaten Tanja en de kids in de klas. Uiteindelijk hebben we maar besloten in ons appartement te blijven. Daar is de verwarming grotendeels aan. Met tussendoor wat opwarmoefeningen was het goed te doen. Tanja heeft er aardig de vaart in. Thomas en Joanne doen erg hun best en ze hebben het naar hun zin.

Tanja richt zich eerst op de scholing van de kinderen. Als dat op de rit is, wordt er gekeken naar mogelijkheden voor snoezelfaciliteiten en andere taken. Ik werk dagelijks aan het netwerk (en tussendoor ook aan het jubileumboek dat de komende tijd gedrukt moet worden).  Met twee flinke stroomstoringen in één week – en dus computerproblemen – is meteen de noodzaak helder van de apparatuur die hopelijk deze week aankomt. Grote vraag is hoeveel importkosten moeten worden betaald. Hopelijk lukt het om de spullen vervoerd te krijgen zonder hoge kosten en zonder gladheid.

Gisteren hebben we gegeten met de vrijwilliger Rafael, de verantwoordelijke voor het jongensinternaat. Hij was onder de indruk van de Lego en de Loom en zag voldoende mogelijkheden om met de kinderen ermee te werken. De komende weken zijn er nog examens, maar daarna kan er samen met de kinderen mee worden gespeeld en geleerd.

De tweede week komt eraan. En hopelijk begint dat met de levering van onze internetverbinding, al voelt het wel vreemd dat dit blijkbaar behoort tot onze eerste levensbehoefte…

Groeten,

René