Tanja met haar dove vriendin Manal

Nu het schoolwerk van onze kinderen duidelijk is en ze steeds meer zelfstandig kunnen werken komt er voor mij meer tijd vrij. Afgelopen weken heb ik natuurlijk al wel om me heen gekeken en met verschillende mensen gesproken. Groepsdynamisch gezien is het hier zeer interessant. Alleen al tijdens de maaltijd is er een hoop te zien.

We eten in de eetzaal met alle kinderen en medewerkers. De medewerkers zitten aan twee tafels en de kinderen verspreid over de andere tafels. De grote kinderen letten op de jongere kinderen en dat gaat met voor ons harde hand. Geen gezeur en gemaar. Als je in slaap valt krijg je water over je heen of moet je naast je stoel blijven staan. Regelmatig staat er iemand in de hoek. Als één van de jonge kinderen op de verkeerde plek staat wordt hij/zij hardhandig bij arm of oor beetgepakt en op de juiste plek gezet. Dit gaat gepaard met een hoop gebaren en boze gezichten waar ik bang van word.

Nou heb ik ook best een Spartaanse opvoeding gehad, maar deze aanpak is mij onbekend en heb ik ook nooit bij pedagogiek gehad. In deze soms rommelige en chaotische situatie eten ook de doofblinde kinderen. Liefdevol worden zij opgehaald door één van de aangewezen kinderen en naar hun plek begeleid. Dit gaat niet altijd gemakkelijk, maar er wordt pas met eten begonnen als iedereen er is en iedereen hoort erbij.

Na het gebed staan verschillende meiden op om het eten uit te delen. Of je nu met je benen zwabbert of een kokervisus hebt; als het jouw taak is om het eten te halen, dan doe je dat! Zo komt ook Manal, die we sponsoren met onze zondagsschool, voorbij met een schaal in haar hand. Manal heeft vergroeiing aan haar handen en voeten en loopt met haar benen wijd en haar vingers zijn stijf en krom. Geconcentreerd loopt ze met een schaal door de chaos. Vervolgens haalt ze met een lachend gezicht de volgende op. Als ze ziet dat ik kijk, wordt haar lach nog iets groter en zegt met haar kromme vingers gedag en vraagt of mijn dag goed is. Dat is verwarrend voor mij; tussen de schijnbare chaos door zoveel hulp en lachende gezichten.

Afgelopen weekend ben ik ‘aangesteld’ tot ‘adviseur snoezelhoek’. Ik had ideeën toen ik hier heen ging, heb me verdiept in methodieken, maar ik kan weer opnieuw beginnen. Over mijn idee om de snoezelmaterialen te gebruiken voor de kinderen uit Syrië – die naar mijn idee getraumatiseerd moeten zijn – werd niet zo enthousiast gereageerd. Wie ben ik om te zeggen dat deze kinderen getraumatiseerd zijn?!

Geweld is hier onderdeel van de cultuur en kinderen zijn – hoe vreemd het ook klinkt – gewend aan deze manier van leven. Geweren horen we hier regelmatig. Het wil niet zeggen dat het niet erg is, maar het is een onderwerp dat hier besproken wordt en geïntegreerd is in het dagelijks leven.

We waren het er wel over eens dat ‘rust in de tent’ een zeer goede basis is, maar in vergelijking tot andere scholen in het land, is het hier een paradijs. Hoe lang ik adviseur mag blijven, weet ik niet, maar ik ga mijn stinkende best doen.

Tanja