Boomschors verwijderen op de ‘vrije’ vrijdag is ‘hars’tikke leuk 

Hallo bloglezers,

Vrijdagochtend is het in het instituut een vrije dag die voor de meisjes en kleine kinderen benoemd is tot pleinschoonmaakdag. Nou, niet voor iedereen. In de beroepsopleiding van de jongens gaat het dagelijkse werk gewoon door. En omdat ik dan wel een vrije dag heb leek het (mijn ouders) leuk om mij op vrijdag mee te laten doen met de beroepsopleiding om wat spieren te kweken (waarmee ik al goed mee op weg was voor ik bij de beroepsopleiding ging helpen, maar dat is weer een heel ander verhaal).

De dag begint met het aantrekken van een overal. Je krijgt een lap stof en een paar werkschoenen van twee maten te groot in je handen gedrukt en dan moet je het aan zien te krijgen. Daarna moet iedereen zich melden bij Jozua (het hoofd van de beroepsopleiding). Dan worden de taken verdeeld. Als de eerste helft van de werktijd tot het middageten erop zit wordt er met iedereen thee gedronken met een plak cake erbij.

Ik ben al twee keer met Joerg (een duitse vrijwilliger) en een paar andere dove jongens naar een oud ziekenhuis in Salt geweest. We hebben er een boom gekapt en kilo’s hout versjouwd en we zijn twee keer met een jeep op en neer gegaan om al dat hout naar het instituut te brengen. Verder heb ik nog een middag in de bloedhete zon de straat geveegd met een paar andere jongens. En ik heb ook een keer met twee doven een stoffige kamer vol auto-onderdelen opgeruimd, geordend en geveegd. In die kamer moesten we ook nog 20 ‘gehandicapte’ rolstoelen parkeren die we eerst van twee hoog naar beneden moesten zien te krijgen. Gelukkig help ik alleen tot het middageten mee. Al mijn werk wordt dan beloond met een bord PATAT!!!

Thomas

Hallo bloglezers,

Afgelopen maandag was het de dag die mij van een enorme lading lego verlost heeft. En het was geweldig om zo’n 40 kinderen blij te maken met al die lego. Het begon met de lego veilig naar het jongensinternaat te brengen, want iedereen probeerde de zakken te pakken en aan te raken. Daarna mocht ik een toespraak houden voor de dove jongens. Het hoofd van de jongensafdeling Rafael vertaalde het in gebaren. Aan die toespraak gaf hij wel zijn eigen draai toen hij zei dat ik iedere keer erbij zou zijn wanneer ze met de lego gingen spelen. Dus nu kan ik in mijn vrije tijd altijd in het internaat van de jongens mijn creatieve legoskills verbeteren.

Toen was het moment aangebroken. Er werden laden van onder een grote, groene, Jordaanse bank vandaan geschoven.

EN VULLEN MAAR!!!!!!

Toen dat klusje geklaard was, begon iedereen gelijk te bouwen. Boten, huizen, auto’s, vliegtuigen, kastelen, torens, noem het maar op. Je kon het allemaal vinden te midden van alle bouwende jongens.

Er werd zelfs een hele straat gebouwd!

Ikzelf heb een moskee gebouwd om een beetje aan te sluiten bij deze cultuur.

Daarna moest iedereen naar bed en toen was het al weer afgelopen. Al met al, was het vooral een fijne, creatieve avond waarvan er veel nog gaan volgen.

Thomas

Deze pizza smaakte echt naar pizza! Alleen een bankje miste…

’s Ochtends om 10 uur liep ik met mijn gezin de deur van het instituut uit. Onze dag had maar 1 doel, Amman bereiken met de bus! We begonnen de lange busrit vanuit Salt. Nu moet je weten dat busreizen in Jordanië heel anders zijn dan in Nederland. Bijvoorbeeld, je betaalt niet met je OV chipkaart, nee je gooit gewoon ongeveer 50 cent per persoon in een bakkie en aan het hoofd van de chauffeur zie je wel of het genoeg is. Het hoofd van deze buschauffeur kwam me wel bekend voor, hij leek namelijk sprekend op Beorn van The Hobbit. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

De weg naar de bus was wel met veel ge-‘hello’ en ge-‘hauw ar joe’ van de Jordaniërs die we tegenkwamen (want dat is het weinige Engels dat ze kennen). Maar dat maakte ons niet zo veel uit. Ondanks dat we met de bus waren gegaan, hebben we veel gelopen. We hebben elke hoek van het Romeinse amfitheater doorzocht (maar die was rond, dus we waren snel klaar 😉 ).

Ra, ra, waar sta ik?

Er waren ontzettend veel winkeltjes met van alles en nog wat. Heel veel schoenenwinkels met allemaal dezelfde soorten, winkels met wapens en winkels met rauwe gevelde kippen en geiten in de etalages. Borden met zebrapaden hebben we wel gezien, maar na 5 keer een drukke weg oversteken – waar je in Nederland een dikke prent voor krijgt – wen je er ook wel weer aan. Mijn vader heeft zelfs dubbelzijdig plakband weten te scoren voor zijn computeraccu’s. Vier stuks, voor 1 Dinar. Die man komt er wel.

Het was een hele kunst de bus terug te vinden. Dat was ook nog een eind lopen. Op goed geluk zijn we langs de weg gaan staan om een willekeurige bus aan te kunnen houden. Gelukkig kwamen we een vriendelijke man tegen die ons allemaal hartelijk begroette en ons hielp de juiste bus te vinden. Zijn vrienden – taxichauffeurs – daarentegen wilden liever dat wij in hun taxi naar Salt terugreden. Maar dat hebben we niet gedaan.

Eenmaal in de bus hebben we 20 minuten gestaan en konden we door een gat in de vloer de weg onder ons door zien schuiven. De chauffeur en de passagiers hadden lak aan het bordje ‘No smoking’. Maar goed, wij stonden in de deuropening, wat ook niet mocht. De deur gaat hier trouwens vroeger open dan dat we stilstaan… Laten we het er maar op houden dat ze buitenlucht lekker vinden.

Groeten,

Thomas

De eerste week is voorbij. Een week vol oude, nieuwe, spannende, ontspannende, normale en vreemde dingen… en sneeuwballen.

Ik zal maar beginnen met het vreemde. SNEEUW!!!!!!! Ja, sneeuw in Jordanië! Nog meer dan ik dit jaar in Nederland heb gezien. Hierop waren wij zeer slecht naar voorbereid want we hadden geen winterkleding mee. De dove kinderen vonden de sneeuw geweldig. En door de sneeuw en de gladheid konden de leraren de school niet bereiken. Dus meer tijd voor spelen.

Er werd ook een enorme sneeuwglijbaan gemaakt (voor meer informatie daarover, kijk op mijn zusje haar blog). En natuurlijk het sneeuwballen gooien. Met dat laatste heb ik ook een ‘’fijne’’ ervaring. Ik kreeg namelijk een ijzige sneeuwbal in mijn … gegooid. Maar gelukkig lukte het mij wraak te nemen.

Ik heb ook het totale basislegopakket aan het hoofd van het jongensinternaat kunnen laten zien. Hij was ook heel erg onder de indruk van de Legodesigner software waarmee ik op de computer  legocreaties kan maken en daar een handleiding van kan laten maken. Dat is heel handig voor sommige minder creatieve dove kinderen.

Ik heb ook een doofblinde vrouw de schrik op het lijf gejaagd toen ik haar in de eetzaal aan moest tikken om het begin van het gebed aan te geven. Ik deed het iets te hard en aangezien ze niet kon zien of horen schrok ze wel even. Maar ja, als iemand zegt dat ik moet tikken, dan tik ik!

Ik heb ook de eerste schoollessen gehad van mijn oh zo lieve juf (mijn moeder). Ik kwam erachter dat ik niet zo veel achterloop als dat ik dacht. Met wiskunde loop ik zelfs een dag voor! Er zijn wat vakken die ik nog even in moet halen. Maar dat is zo gebeurd. Nu ik het toch over school heb, ik hoop dat het contact met mijn klas snel mogelijk wordt.

Dat was mijn weekoverzicht. Tot het volgende bericht.

Thomas

Maurice laadt de Lego in.

Dit is Maurice. Hij werkt bij mijn vader. En toen hij hoorde van mijn actie kreeg hij gelijk motivatie om het stof van zijn lego uit zijn kindertijd te blazen en het aan mijn doel te schenken. RUIM ZEVEN KILO SCHOON AAN DE HAAK!

Nu aan mij de taak op te zoeken uit welke series deze prachtige bouwstenen komen, gewoon voor de lol. Maar ik vraag me wel af waarom geen enkel poppetje handen heeft…

Nogmaals bedankt Maurice! We gaan ervoor zorgen dat het in Jordanië komt en dat er veel dove kinderen mee blij worden gemaakt.

Thomas

En nu maar sorteren.

Vanmiddag stond er een man met een T.N.T. pak aan voor de deur, met in zijn handen een groot pakket met een inhoud van VIER KILO LEGO! Wij bedanken Marcel (de vorige eigenaar van de Lego) omdat hij zo goed was om voor ons de verzendkosten te betalen van de Lego die hij op Marktplaats had gezet.

Maar hij is niet de enige die een bedankje verdient, want Kevin uit mijn zusjes klas en Klara uit de gemeenteband hebben ook hun (Lego)steentje bijgedragen voor de dove kinderen van het H.L.I.D. Een lading van 14 kilo is ook al onderweg en overnacht nu tijdelijk bij mijn opa en oma in Dordrecht. Voor die 14 kilo moeten we Boris en Youri bedanken die ons ondanks er veel meer was geboden toch de Lego lieten kopen vanwege mijn doel.

Op naar de 30 kilo!

Bedankt dat jullie allemaal zo positief hebben gereageerd op mijn Lego inzamelingsvideo voor het HLID. Enkele mensen zagen dat er een bel in mijn video zat, maar dat doven helemaal geen bel kunnen horen! Een goed punt, dacht ik. Dus ik heb die fout even recht gezet in een verbeterde versie van mijn originele video.

Maar van je fouten kun je leren, toch? En ik zal nog veel meer gaan leren van de reis die ik naar Jordanië ga maken. Deze fout in de video is niet de enige hoor! Wat nog meer fout is gegaan kun je zien in de bloopercompilatie die ik heb toegevoegd.

Er moet nog veel Lego ingezameld worden! Dus heb jij nog een idee om geld/Lego in te zamelen? Laat het me weten!

Alvast bedankt,
Thomas Kolsters

Hoi, ik ben Thomas Kolsters. Met mijn actie ga ik Lego inzamelen voor een school voor dove en doofblinde kinderen in Jordanië. Daar ga ik samen met mijn ouders en mijn zusje in januari een half jaar naar toe.

Hoe kunt u helpen met zoveel mogelijk Lego in te zamelen? Heeft u bijvoorbeeld nog Lego op zolder liggen, of kent u iemand die veel Lego heeft en er niets meer mee doet? Geef mij een seintje en we zorgen ervoor dat het naar Jordanië gebracht wordt.

U kunt natuurlijk ook geld geven, zodat er Lego gekocht kan worden. Andere ideeën? Ik hoor het graag. Reageer maar op deze blog.

Zo maak ik stop-motion films. Dit is een scene uit de promotiefilm.

Om u alvast in de stemming te brengen, hierboven een zelfgemaakt promotiefilmpje met natuurlijk LEGO! U kunt ook onderstaande link aanklikken.
http://www.youtube.com/watch?v=5M8VwLg4Mx0

Groeten,
Thomas.