Zo praat ik met de doofblinde Hanady. Ze voelt wat mijn handen gebaren.

Hallo allemaal,

CBS De Wel is niet de enige school die geld heeft opgehaald voor het instituut. De Regenboog in Reeuwijk spaart ook. En dit verhaaltje heb ik voor deze leerlingen geschreven.

Ik ben Joanne. Ik ben 10 jaar oud en woon een half jaar in een doveninstituut in Jordanië. Ik ben het nichtje van Annemijn, Bram en Nick (en Stijn) en ga vertellen wat er in dit instituut gebeurt.

Ik zit hier in een doveninstituut in Jordanië. Mijn ouders doen hier vrijwilligerswerk en ik volg school met mijn broer Thomas. In de pauze spelen wij met de dove kinderen. En wat moet je doen als je doof bent? Niemand begrijpt jou en jij begrijpt andere mensen niet. Hoe moet dat nu? De kinderen kunnen dan naar deze plek. Ze leren hier gebaren, begrijpen elkaar goed en gaan naar school. Het is een fijne plek voor de kinderen. Drie keer per dag eten de kinderen. Ze moeten ook afwassen en afdrogen. De ene dag de jongens en de andere dag de meisjes. De grote dove jongens leren en werken bij de beroepsopleiding waar ze auto’s repareren en andere technische dingen doen.

Er zijn hier 150 dove kinderen. Maar dat is niet alles… Er zijn ook 12 doofblinde kinderen. Doof en blind te gelijk. Je wordt opeens ergens heen gebracht en je raakt in paniek en niemand kan je vertellen waar je heen gaat. Wat moet je dan? De doofblinde kinderen krijgen symbooltjes aangeleerd. Bijvoorbeeld een lepeltje. Als ze die voelen, weten ze dat ze gaan eten. Later worden de symbolen vertaald naar gebaren en helemaal aan het eind naar Braille, een soort schrift voor blinden.

Bij het avondeten zat ik pas naast de doofblinde mevrouw Hanady. Ik moest haar handen tegen elkaar doen als gebaar dat we gingen bidden en haar een tikje geven als we gingen beginnen. Zij kan dat zelf niet zien of horen. Ik kreeg leuk contact met de doofblinde mevrouw. Ik vertelde via gebaren dat ik hier les kreeg van mijn moeder. Ik ben niet zo goed in gebaren en snapte niet alles wat ze deed. Zij deed haar gebaar weer opnieuw en mijn vader hielp mij een beetje. Aan het eind van het eten zei ik nog even welterusten in gebaren en kreeg in een dikke knuffel terug. Ik vond het een leuk avontuur.

In het instituut zijn veel kinderen met een bijzonder verhaal. Zo zijn er ook drie dove kinderen die gevlucht zijn uit Syrië. Ze krijgen nu les in het instituut. Er zijn ook 3 dove kinderen met een soort spierziekte, waardoor ze niet goed kunnen bewegen en mank lopen. Hun ouders wisten niet goed hoe ze voor hen moesten zorgen. Hier in het instituut kunnen ze leren om voor zichzelf te zorgen en wordt er ook voor ze gezorgd. En er is ook een jongen met een bochel in zijn rug. Maar wat je ook hebt, iedereen staat hier voor elkaar klaar en iedereen telt mee.

Meer weten wat mijn gezin en ik doen? kijk voor meer informatie op www.renekolsters.nl.

Hebben jullie nog vragen? Je kan me mij altijd mailen via joanne.kolsters@outlook.com.

Joanne

 Tijdens het eten leren we veel gebaren