Oh ja, we zijn er! Zondag 21 juni stonden we om 17:00 uur in onze tuin in Nijeveen. Familieleden stonden er ook. Thuiskomen is best fijn, zeker als er ‘chinees’ wordt gegeten. Inmiddels zijn we vier dagen thuis. Joanne is meteen maandag naar school gegaan en Thomas is dapper aan zijn toetsweek begonnen. Tanja en ik proberen de boel weer een beetje op de rit te krijgen. En dan is het zeker prettig als mijn schoonouders ons helpen wennen.

Maar wennen is niet echt het goede woord. Als er een thermostaat zit, dan kun je eraan draaien en wordt het warm. De douche geeft een heerlijke straal water en het internet is onbeperkt. Allemaal makkelijk, maar niet onmisbaar. Toen Tanja tussendoor naar Nederland moest, zei ze tegen me dat ze ‘heimwee de verkeerde kant op had’. Daarmee bedoelde ze dat ze niet weg wilde. Maar waarom niet?

In Jordanië kostte het mij geen moeite om een blog te maken. Ze ontstonden vanzelf. Nu moet ik mijn best doen om te zoeken naar woorden. Verschillen opnoemen ligt het meest voor de hand. Maar dat heeft geen zin, omdat de werelden niet te combineren zijn. Maar wat is het dan dat dit onbestemde gevoel geeft?

Een half jaar lang hebben we met z’n vieren intensief samengeleefd; of eigenlijk, met zijn 150-en. We zijn opgenomen in de familie van het HLID, waar kinderen en medewerkers met elkaar optrekken; christen en moslim, ‘gezond’ en gehandicapt, jong en oud; samen… Dagelijks komen er ‘vreemde snuiters’ langs, veelal jonge mensen die een visie hebben, of een verlangen; een droom, een inspiratie. En vaak past wat geboden wordt in de vraag van het instituut. Zo is er een technisch ingenieur uit Korea ‘aan komen waaien’, omdat hij de ‘indruk’ had dat zijn talenten hier nodig waren. Met een oude fabriek – naast de school – die een paar weken eerder als gift was gegeven, was een ingenieur precies wat er nodig was. En waarom kwam deze jongen nu naar het HLID? Was dit toeval, of is er meer sturing dan we denken…

Op de één of andere manier was de inspanning daar kloppend met de omgeving. Mijn IT-werk was redelijk standaard, maar tussendoor maakte ik muziek met doofblinde kinderen, werkten we aan middelen om het Goede Nieuws voor doven beschikbaar te krijgen en was er direct effect zichtbaar tussen actie en resultaat. En Ik denk dat dit het onbestemde gevoel veroorzaakt; is het effect van ons werken hier in Nederland even zichtbaar?

Een direct antwoord is er niet, want het hangt af van wat wij hier gaan doen. Op een welkomstmandje zat een houten hartje met de overbekende tekst: Home is where the heart is. En als dat waar is, dan klopt het dat we heimwee de verkeerde kant op hebben.
Gisteren hebben Tanja en ik een wandeling gemaakt op de hei. Even ‘levelen’ in het vlakke landschap. Ga ik wel of niet inloggen op mijn werk? Wat pakken we weer op en waar stoppen we mee? En hoe mooi is het om te kunnen beseffen dat Thomas en Joanne allebei over zijn naar een volgend schooljaar, dat we een half jaar hebben mogen werken in deze bijzondere omgeving, dat we de kans kregen om met inspirerende mensen te werken en alle mogelijkheden hebben om zelf invulling te geven aan wat we doen!

We hebben het nog nooit zo koud gehad in ons leven en ook nog nooit zo warm. En toch zijn we niet ziek geweest. Zegen is een vreemd woord, maar wel een woord dat past in onze situatie. Wat we deelden werd vermenigvuldigd. En we deelden van wat we zelf kregen, dus uiteindelijk zijn we de Gever dankbaar voor zijn gaven.

Van eind september 2014 tot eind juni 2015 zijn er 50 blogs geplaatst, waarop 200 reacties gegeven zijn. We hebben ruim 6000 Euro kunnen gebruiken dankzij de mensen die onze doelen ondersteunen. Daarom willen we jullie bedanken voor gebed, ondersteuning en vriendschap.

René

Bedankt buren!

Sommige dingen verleer je niet…!