Deze pizza smaakte echt naar pizza! Alleen een bankje miste…

’s Ochtends om 10 uur liep ik met mijn gezin de deur van het instituut uit. Onze dag had maar 1 doel, Amman bereiken met de bus! We begonnen de lange busrit vanuit Salt. Nu moet je weten dat busreizen in Jordanië heel anders zijn dan in Nederland. Bijvoorbeeld, je betaalt niet met je OV chipkaart, nee je gooit gewoon ongeveer 50 cent per persoon in een bakkie en aan het hoofd van de chauffeur zie je wel of het genoeg is. Het hoofd van deze buschauffeur kwam me wel bekend voor, hij leek namelijk sprekend op Beorn van The Hobbit. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

De weg naar de bus was wel met veel ge-‘hello’ en ge-‘hauw ar joe’ van de Jordaniërs die we tegenkwamen (want dat is het weinige Engels dat ze kennen). Maar dat maakte ons niet zo veel uit. Ondanks dat we met de bus waren gegaan, hebben we veel gelopen. We hebben elke hoek van het Romeinse amfitheater doorzocht (maar die was rond, dus we waren snel klaar 😉 ).

Ra, ra, waar sta ik?

Er waren ontzettend veel winkeltjes met van alles en nog wat. Heel veel schoenenwinkels met allemaal dezelfde soorten, winkels met wapens en winkels met rauwe gevelde kippen en geiten in de etalages. Borden met zebrapaden hebben we wel gezien, maar na 5 keer een drukke weg oversteken – waar je in Nederland een dikke prent voor krijgt – wen je er ook wel weer aan. Mijn vader heeft zelfs dubbelzijdig plakband weten te scoren voor zijn computeraccu’s. Vier stuks, voor 1 Dinar. Die man komt er wel.

Het was een hele kunst de bus terug te vinden. Dat was ook nog een eind lopen. Op goed geluk zijn we langs de weg gaan staan om een willekeurige bus aan te kunnen houden. Gelukkig kwamen we een vriendelijke man tegen die ons allemaal hartelijk begroette en ons hielp de juiste bus te vinden. Zijn vrienden – taxichauffeurs – daarentegen wilden liever dat wij in hun taxi naar Salt terugreden. Maar dat hebben we niet gedaan.

Eenmaal in de bus hebben we 20 minuten gestaan en konden we door een gat in de vloer de weg onder ons door zien schuiven. De chauffeur en de passagiers hadden lak aan het bordje ‘No smoking’. Maar goed, wij stonden in de deuropening, wat ook niet mocht. De deur gaat hier trouwens vroeger open dan dat we stilstaan… Laten we het er maar op houden dat ze buitenlucht lekker vinden.

Groeten,

Thomas