René, dat zijn toch helemaal geen interessante foto’s voor bloglezers? Dat is inderdaad zo. Maar vier collega’s zullen dit beeld herkennen: René E., Jaap, Klaas en Steven. Het is gelukt! Alle apparatuur is beschermd tegen stroomuitval. Bedankt voor jullie hulp! Voor de liefhebbers heb ik onderaan deze blog nog twee foto’s van de serverkast geplaatst zoals het er nu bijstaat. Het wordt (natuurlijk) nog beter, maar dit is al stukken beter.

Vandaag is het zondag en dat is onze vrije dag. Tijd voor ontspanning en blogs. En wat me vanmorgen vroeg weer opviel, was de enorme hoeveelheid geluid. Er gaan geen twee seconden voorbij zonder dat een auto toetert. Ze toeteren hier om voetgangers te waarschuwen – en die lopen er altijd – maar ook als ze even moeten wachten. En dan de autoalarmen; iedereen wil anders klinken. Hoe gekker hoe beter. Gisteren ging een alarm af – natuurlijk zonder reden – en er waren wel drie verschillende klanken en melodieën achter elkaar.

Te midden van dit claxongeweld klinkt regelmatig de roep van de moskee, al zou het dit keer ook een woordvoerder van een demonstratie kunnen zijn… of de plaatselijke groetenman die zijn waar aanprijst. Ik weet het gewoon niet! Had ik trouwens al gezegd dat ze hier koken op butaangas en er karren rondrijden met wisselflessen? En had ik ook hun melodietje al genoemd? Für Elise, en dat de hele dag door, ergens in de stad. Sinds kort is er een tweede verkoper, met een andere melodie. Of het is dezelfde kar die van afwisseling houdt, maar dat doet niets af aan het opdringerige melodietje.

De stijle heuvels vragen om sterke auto’s. Die zijn hier in Salt weinig, dus elke auto maakt extra herrie om de beklimming te kunnen redden. Deze auto’s rijden ook ’s nachts langs ons huis… Toch slaap ik wonderwel prima hier. Maar vanmorgen kwamen de geluiden even te krachtig op me af. Tel daarbij op dat veel winkels houden van opvallen en daarvoor te felle halogeen knipperlicht-achtigen gebruiken en zelfs iemand met een extreem laag sensitief gehalte is hier al snel overprikkeld.

En dan het contrast: wij zitten in een dovenschool. Een oase van rust in deze chaotische stad. Nou ja, soms dan. Veel dove kinderen gebruiken hun stem om aandacht te trekken en dat zit in een frequentiegebied dat moeilijk te negeren is.

Thuis (in Nederland) luister ik veel naar muziek. Maar laptopspeakers hier voldoen ‘net’ niet aan mijn eisen. En een koptelefoon is ook zo isolerend. Sinds een paar dagen staat er een gitaar in ons appartement. Deze stond gehandicapt in de kapel. Hij miste twee snaren en een goede stemming. Ik was wel in een goede stemming en er zitten nu nieuwe snaren op. In deze ‘alarmerende’ situatie nemen deze snaren het op tegen de toeters, de luidsprekers en de aandachtstrekkers. En ze winnen met gemak.

René

De nieuwe UPS (onderaan) is in bedrijf genomen.

Een deel van de heringerichte serverkast. Links alle netwerkkabels en rechts alle stroom. Geel is internet. Overzicht. Wat een verademing.