Soms zeggen beelden meer dan woorden. Daarom een overzicht in een filmpje. Met dank aan allen die dit mogelijk hebben gemaakt!
(Gebruik bij full screen het plusje links om het beeld groter te krijgen)
Familie Kolsters bij het Holy Land Institute for the Deaf
Rene, Tanja, Thomas en Joanne
Zout der aarde
Zes weken zomervakantie! Dat klinkt lekker lang. Toch is het juist deze korte tijd die we nog maar hebben voordat we weer terug naar Nederland gaan. Zes weken om af te maken waar we aan begonnen zijn. Ondertussen gebruik ik deze blog voor zelfreflectie en even stoom afblazen.
Want ik snap dit land niet. Meestal lig ik ’s nachts wel een uurtje wakker om na te denken over één van mijn projecten. Maar als de slaap me dan vat, dan word ik achtereenvolgens wakker van voorbijrazende auto’s, claxons, auto-alarmen, autoradio’s, een balkende ezel, blaffende honden, de minaret, vogels, nog een keer de minaret en mijn wekker… En dat is nog niet alles wat me bezighoudt.
Om (streaming) e-learning mogelijk te maken is een goede internetverbinding nodig. Het gaat om het bereiken van een miljoen (!) doven in het Midden-Oosten. Ik had sneller internet laten regelen zonder maximum. ‘Unlimited’ heette het abonnement. En in dit land zonder grenzen was dat precies wat ik zocht. Blijkt het toch weer ‘Jordaans’ unlimited te zijn. Er zit gewoon een limiet op, waarna de snelheid naar beneden gaat. En daar blijft het niet bij: de effectieve snelheid is 1/5 van wat aangegeven was!
De tegenstellingen omgeven me. Vanmorgen waren we op het politiebureau om Tanja’s verblijf te verlengen. Op de weg er naartoe zie ik auto’s met de mooiste lichtmetalen velgen, maar de auto zelf zit vol met deuken. Een vrouw in een burka zit achter het stuur van een enorme SUV. In het politiebureau liepen op de grond van de wachtruimte 3 verschillende soorten mieren; van 2mm, 5mm en 1,5 cm. Die laatste liep mank, maar dat past wel bij ons werk.
Zeer regelmatig klinkt de roep van de moskee. En oproep tot gebed kan niet fout zijn. Maar waarom moet dat midden in de nacht? Ik vraag me dan echt af of de imam dan ’s morgens om half vier tegen zijn vrouw zegt: ‘Schat, ik ga weer fijn zingen.’ En hoeveel mensen staan er ’s nachts daadwerkelijk op om te bidden? Maar goed, misschien ben ik ten diepste wel jaloers dat het deze mensen lukt om zoveel tijd aan God te besteden…
Het gaat slecht met mijn Arabisch. Dat merkte ik toen ik hommus bestelde (een soort saus). Ik wilde een grote bak. En elke dag hoor ik vanaf de minaret ‘Allah-hu akbar’ roepen; God is groot. Dus ik bestelde in mijn wijsheid ‘hommus akbar’. De man reageerde met ‘Kebir’, het juiste woord voor groot. De mensen hier prijzen God elke dag en ik verwacht mijn heil van gestampte kikkererwten…
Laatst zat ik in de bus van Sweileh naar Salt. Op het raam zat een mooie sticker met ‘verboden te roken’. De controleur zat er heel relaxed onder… met zijn sigaret. De buschauffeur had een geel t-shirt aan met de ‘Lord’s Prayer’ erop. Het ‘Onze Vader’ woordelijk achter het stuur! En tegelijkertijd past het ook weer. Wat gebeurt er als dit gebed achter het ‘stuur van je leven’ zit? Teveel om over na te denken. Nog zes weken om dit land te snappen en de projecten af te ronden.
René
Het is al weer even geleden dat we iets hebben laten horen. Misschien hebben we ons ongemerkt beter aangepast aan Jordanië dan we denken. Want wachten is hier een dagelijkse bezigheid. Ze hebben het verheven tot een kunst. Zo wacht ik nu al weken op apparatuur van een Jordaans bedrijf. Op 5 maart was ons eerste contact en vanaf 1 april zouden de spullen ‘zo snel mogelijk’ worden geleverd. Het lag op voorraad. Dus wat kon er misgaan? Maar ondertussen lijkt het wel een uit de hand gelopen 1-april grap. Ik toon best flexibiliteit, maar flexibel omgaan met tijd is toch hetzelfde als een beveiligingsbedrijf dat vanwege bezuinigingen criminelen inzet!
Genoeg gezeurd. Want dat is veel te Nederlands voor ons Jordaans bestaan. En er gebeurt genoeg. Tanja is vorige week zelfs een paar dagen in Nederland geweest. Helaas was het voor een begrafenis., maar de ontmoetingen waren waardevol. En op de terugweg heeft ze haar ouders meegenomen. Dus Thomas en Joanne hebben hun verjaardagen (opnieuw) gevierd met opa en oma erbij.
Een uitkijkje in Salt met op de voorgrond de plant ‘Sabr’, wat ‘geduld’ betekent
We hebben zelfs een auto gehuurd om er een paar dagen op uit te trekken. Natuurlijk wel een Jordaanse auto waarbij we met z’n vieren op de achterbank zitten. ‘Mag dat wel?’, vroeg mijn schoonmoeder. Toen ik haar vertelde dat ik net drie mannen zag in een rijdende open pick-up om samen een paard vast te houden, had ze wel door dat wij een zegen zijn voor de politie hier.
Over zegen gesproken: het instituut heeft een vluchtelingentent gekocht. Er schijnt een gezin met kinderen in Salt te wonen in kartonnen dozen. Een tent is dan een beter alternatief. Ik blijf me verbazen over de diversiteit van het werkgebied van het instituut. Als er ergens een helpende hand nodig is, dan weten ze wel iets te verzinnen.
Gelukkig wordt dit ook opgemerkt in het Midden-Oosten. Afgelopen donderdag was er een prijsuitreiking in Dubai. De doofblindenafdeling en het ‘project’ World Wide Hearing – waar Broeder Andrew een drijvende kracht is – waren voorgedragen. Welke prijs mogelijk gewonnen is, weet ik nog niet, maar duidelijk is wel dat het werk van het Holy Land Institute for the Deaf internationaal wordt opgemerkt.
Een groot deel van het werk moet binnenkort te zien zijn in het fotoboek dat gemaakt wordt voor het 50-jarige jubileum. Op dit moment wordt eerst het Jordaanse gebarenwoordenboek gedrukt. Dat is een meer dan duizend pagina’s tellend boek met alle gebaren. In mei is de feestelijke presentatie. Daarna wordt het jubileumboek gedrukt, waar ik ook aan meegewerkt heb.
Nog twee maanden kunnen we ons steentje hier bijdragen. Hoe het daarna verder gaat zal de tijd ons leren. En zolang we in Jordanië zitten kan dat dus wel even duren 😉 .
René
Wandeling door Salt
Hallo Bloglezers,
Deze keer gaat mijn blogje over Kumihimo. Iets dat ik ook heb ingezameld dankzij Jolanda Brouwer die op dit leuke idee kwam (en Jolanda haar vader die het gesponsord heeft).
Toen we hier nog maar net waren kwam hier een meneer om even naar onze spullen te kijken die Thomas en ik ingezameld hadden. Over de Kumihimo zei hij dat het misschien wel bij de beroepsopleiding van de grote meiden gebruikt kon worden.
Een tijdje daarna had ik een afspraak met een van de juffen. Ik heb mijn Kumihimo laten zien. Ze vond het geweldig. Ik heb haar laten zien wat je er allemaal mee kunt maken. Meestal moeten de meiden borduren, dat echt hun neus uitkomt. Dus waren ze blij dat ze eens wat anders mochten doen.
De week erop mocht ik terugkomen en werd het de meiden geleerd. Het is een groot succes. In de plaats van Kumihimo leer ik borduren. Iedereen blij 🙂 . En laatst kwam mijn vader thuis van zijn werk en zei dat de beroepsopleiding 20 Kumihimoborden erbij wilde hebben. Ik was er erg blij mee dat ze het leuk vonden.
Een tijdje later ging ik bij de beroepsopleiding langs en zag ik alle meiden met een Kumihimobord zitten. We mochten er een foto van maken.
En wordt mijn goede werk beloond met een bord patat? Nee! Helaas eten we gewoon weer rijst… 😉 .
Wel leuk is dat ik een Kumihimopakket gewonnen heb via een Faceboekactie van Kumihimo.nl (weer dankzij Jolanda Brouwer die mij heeft opgegeven). Opa en oma die binnenkort hier komen nemen het pakket mee. Ik kijk nu al uit naar de ideeën die in het boek staan en om deze samen met de meiden te maken.
En nu ik toch bezig ben wil ik meteen wirwarkralen.nl noemen die mij ook Kumihimo spullen heeft gegeven. Bedankt iedereen!
Joanne
Doofblinde Hadiel met één van de dove leerlingen in de groene kamer
Deze week werd de zachte groene kamer in gebruik genomen. Hij is nog niet klaar, maar medewerkers waren zo nieuwsgierig en vroegen er steeds meer naar dat ik vond dat we er wel voorzichtig mee konden gaan experimenteren. Het gevolg was dat deze week elke middag kinderen hun rust vonden en de dove studenten (die ’s middags verantwoordelijk zijn voor de doofblinde kinderen), twee begeleiders en ik versteld stonden van het resultaat.
Maar wat ging er aan vooraf? Na het kopen van de matten en het berekenen van de kamer, hebben René en ik samen met Joël (een Zwitserse vrijwilliger) een plan gemaakt om de matten te bevestigen. Dat valt nog niet mee, want het klimaat maakt dat niet alles blijft zitten en schroeven zouden de matten beschadigen en scherpe elementen geven. Ook moesten de matten op maat gemaakt worden.
Uiteindelijk is de kamer afgetimmerd en hebben we dik klittenband op de muur vastgemaakt met lijm en een nietpistool. De matten zijn op maat gemaakt en weer netjes met de hand door Tamara (een Zwitserse vrijwilliger) dichtgemaakt. Ook hieraan hebben we klittenband bevestigd en het tegen de muur geplakt.
De matten die op de grond liggen werden op een andere plek gebruikt waar ze veel verplaatst moesten worden. Omdat ze erg zwaar zijn was dat elke keer een hele belasting. Op die plek hebben we nu super zachte kleden gelegd en de zware matten op maat gemaakt voor de groene kamer.
En toen was het opeens maandag en waren alle ogen op mij gericht. Twee kinderen met begeleider kwamen kennismaken met de kamer. Keurig netjes werden de schoenen van de kinderen uitgedaan en walsten begeleiders – met schoenen aan – gewoon naar binnen. Met mijn strenge gebaren stuurde ik de begeleiders naar buiten en heb ik ze voorgedaan dat je rustig binnenkomt en de kinderen moet laten wennen aan hun omgeving. Laat ze de muren voelen en erop kloppen. Superleuk om te zien dat de kinderen dan al rustig en alert worden. De matten werden bevoeld en besnuffeld. In de ruimte waren een soort lage schommelstoel, zwaartedeken en wat ballen aanwezig. Na ook kennisgemaakt te hebben met deze spullen, hebben we ze hun eigen gang laten gaan.
Kawthar verkent de kamer
Kawthar zocht direct haar plekje in de stoel en Mohammed kon eens in een zacht hoekje zitten zonder dat hij omviel en zichzelf pijn deed. Beide kinderen zaten rustig en de twee begeleiders stonden te wachten om ook naar binnen te komen en het weer over te nemen. Ze vroegen me waarom er een zwaartedeken was en wat het nut ervan is. Ik heb ze er zelf onder gelegd om het te ervaren. De begeleider van de doofblinde Kawthar hoefde deze middag niet met haar de strijd aan de gaan. Kawthar zit altijd op haar knieën in elkaar, maar nu zat ze op haar billen in de wiebelstoel.
Dinsdagmiddag werd ik helemaal verrast toen ik binnenkwam. De doofblinde Hadiel was de hele dag al onrustig en had rust in de groene kamer gevonden!
Doordat zowel muur als vloer zacht zijn en de kamer helemaal leeg, hoefde ze niet vastgehouden te worden om haar te beschermen en verdween de onrust. Vervolgens ging ze zelf op ontdekking uit en liet verschillende maffe houdingen zien.
Begeleiders zijn hier gewend om de kinderen bij onrustige situaties of opstandigheid te dwingen te luisteren. Dit komt mede doordat de omgeving – muren en vloeren zijn van steen – niet veilig genoeg is en ze uit bescherming de juiste richting op willen sturen. Dit geeft vaak alleen maar meer frustratie. Door de zachte kamer kunnen ze zelf de rust weer terugvinden en de begeleider hoeft ze alleen maar liefdevol bij te staan.
De trilmat onder het grote luchtbed vinden ze heerlijk
Je kunt ook de situatie te relaxed maken. Dat gebeurde bij de doofblinde Hazem. Heerlijk vond hij het om op de trilmat te liggen. Met zijn handen in de lucht en een lach op zijn gezicht kwam hij helemaal tot rust. Zijn begeleider ging naast hem liggen, zodat de situatie helemaal relaxed werd. Tot het moment kwam dat we moesten eten….
Tanja
Lekker zo’n zwaartedeken op je wiebelbenen…
Een woestijnpraatje met Broeder Andrew…
Waaróm is me nog niet duidelijk, maar na drie maanden is de reguliere substantie waarin mijn maaltijden de weg naar het riool vinden op miraculeuze wijze vloeibaar geworden. Vroeger veranderde ooit water in wijn, maar blijkbaar zijn de regels aangepast. Hoe dan ook, we zijn er nog! En afgelopen twee weken waren extra speciaal, omdat opa en oma Kolsters bij ons waren. Vooral Joanne heeft haar kans gegrepen spelletjes te spelen. Daar houdt haar vader namelijk niet zo van. En natuurlijk is het leuk om in werkelijkheid te laten zien waarover we geschreven hebben.
We hebben zaterdag zelfs een uitstapje gemaakt naar een Oase in Azraq, het woestijnachtige oosten van Jordanië. Op de weg er naartoe kwamen we langs een kasteel van de 8e eeuw, waar vroeger reizigers een onderkomen vonden.
Onze ‘gids’ was niemand minder dan Broeder Andrew zelf. In plaats van een levenloze ruïne, zie je opeens Abraham lopen met al zijn vee en komt de profeet Mohammed even langs op doorreis.
Het eindpunt, de Oase, had toch minder Punica-gehalte dan gedacht. Geen overvloedig water, geen hangmat, geen ‘drink met je billen bloot melk uit de kokosnoot’. Het water wat normaal gesproken uit Syrië komt en de ondergrondse wateren vult, wordt nu door dammen in Syrië tegengehouden.
Wat wel tot de verbeelding sprak, was het kasteel waar de beroemde ‘Lawrence of Arabia’ zijn intrek had genomen.
Het Biesbosch-achtige natuurpark was mooi, maar op één of andere manier paste het niet in dit landschap. En dat bleek ook wel toen we opeens een enorm geraas hoorden; straaljagers, klaar om vanuit Jordanië te verkennen en te vernietigen…
Onderweg lezen we op de borden: Syrië: 60 km., Irak: 180 km. Dat is toch wel erg dichtbij. Rechts van ons doemen enorme vluchtelingenkampen op, een eindje verderop meerdere legerbases achter elkaar. Wij hadden een leuke dag, maar wel met een dubbel gevoel.
Afgelopen zondagochtend zaten we met mijn ouders in ons appartement toen er opeens straaljagers voorbijraasden. Ik dacht aan de legerbases. Er vlogen drie staaljagers voorbij, daarna vier, daarna nog eens zeven, in formatie. Foute boel, dachten we. Niks op het nieuws… Steeds opnieuw het machtige geluid. Ergens voelt het stoer, maar tegelijkertijd is het beangstigend. Later hoorden we dat het een jaarlijkse feestdag was bij de Dode Zee en dat de straaljagers een feestelijke bijdrage leverden voor het koninklijk bezoek. Het was feest! Wat een land van contrasten.
En mijn werk? Dat gaat goed; langzaam, maar goed. Gisteren zes uur op pad geweest voor speciale kabels voor de streaming-oplossing. Vanmiddag help ik Tanja bij het maken van de snoezelkamer. En als ik weer razende geluiden hoor, dan zijn twee dingen belangrijk: bananen en feest!
Meten, mat, gemat…
Waar ik me de eerste weken van ons verblijf zorgen om maakte schijnt nu te lukken. De eerste praktische stappen tot een prikkelarme kamer zijn gezet. De kamer die hiervoor benoemd is wordt nu nog elke dag gebruikt (om kinderen te verschonen), maar daar schijnt niemand zich druk over te maken. Afgelopen donderdag ben ik met Asma, een dove begeleidster die hier op het instituut is opgegroeid, en Tamara, een Zwitserse vrijwilligster, naar de hoofdstad Amman gegaan om matten te zoeken die we tegen de muur kunnen bevestigen. Maar voordat dit mogelijk was hebben we veel gesproken en gebrainstormd. Informatie uitwisselen in dit land is niet zo gewoon als in Nederland. Informatie geeft macht en als je het deelt ben je het kwijt.
Gelukkig hebben Asma, Tamara en ik daar geen last van. We praten graag en helpen elkaar verder met vragen en ideeën. Wat onze communicatie wel interessant maakt is dat ik het in mijn beste Engels aan Tamara vertel en dat zij het vertaalt in gebaren naar Asma en andersom. En soms heb ik genoeg gebaren om het rechtstreeks met Asma te bespreken. Er is wel wat geduld voor nodig. De matten hebben we uiteindelijk gevonden in de Ikea.
Zo maf om de naam Ikea hier te horen…
Tussen de zorg voor de doofblinde kinderen door hebben we dus momenten gevonden om te overleggen. Dat lukt de ene dag beter dan de andere. De doofblinde kinderen hebben een hoop zorg nodig. En daarnaast begeleiden de dove studenten de doofblinde kinderen ‘s middags ook weer. Dit loopt niet altijd vlekkeloos, maar als er begeleiding mist, kan ik inspringen. Dus voordat ik op de afdeling kom weet ik eigenlijk nooit wat mijn taken zijn.
Niet alle kinderen zitten altijd even lekker in hun vel, met alle gevolgen van dien. Regelmatig loopt de spanning zo hoog op dat kinderen zichzelf of anderen bijten of slaan.
Gisteren zou ik mijn definitieve plan met ze doorspreken, maar dat werd niet mogelijk doordat één van de jongens zich verzette en alles kapot wilde slaan wat hij tegen kwam. Bezweet zat hij uiteindelijk op de bank met alle kussen om hem heen. Op deze momenten is overleg niet mogelijk maar wordt wel erg duidelijk hoeveel behoefte er is aan een zachte, rustige kamer.
Naast Asma en Tamara zijn hier nog zo’n 15 mensen werkzaam, inclusief leidinggevende. Ik heb geen idee wat zij van onze ideeën vinden. Ze zeggen me vriendelijk gedag, maar vragen eigenlijk nooit wat we nu uitspoken. Niemand heeft kritische vragen en ze laten me lekker m’n gang gaan. Met dit in mijn achterhoofd ben ik zelf op onderzoek uitgegaan en heb ik een opslagruimte gevonden die iedereen vergeten was. Deze ruimte leek mij meer geschikt dan de ruimte die we oorspronkelijk benoemd hadden. En na overleg met de directeur en een bezoekje aan de ‘sleutelmaker’ (de ruimte was op slot) had ik echt het gevoel dat ons plan uitgevoerd kon worden.
Even gevoel krijgen bij het idee…
Met een aantal jongens van de beroepsopleiding hebben we de kamer leeggemaakt. Ik heb spullen ingepakt en zij hebben de zware spullen een andere plek gegeven. De berekeningen zijn gemaakt en de timmerman is aan het werk gezet. Maandag gaan we de rest van de matten halen.
We zijn nu voornamelijk bezig met uitproberen. Wat werkt niet en wat slaat aan? Met mijn schoonouders zijn snoezelspullen meegekomen die besteld zijn vanuit het geld dat we hebben opgehaald. De zwaartedeken is meteen de volgende nacht ingezet voor Kawthar die elke nacht maar 3 uurtjes slaapt en ’s nachts erg onrustig is.
De doofblinde Kawthar geniet van het sop tijdens ‘massagetijd’
De blacklight heeft bijvoorbeeld nog niet het verwachte resultaat opgeleverd. Maar omstandigheden waren nog niet ideaal. Vandaag hebben we ook de aromatherapie uitgeprobeerd in ons huis. We hadden dus een rustige zondag ;-). Het trilkussen en de bijbehorende versterker staan nog ingepakt – tot grote frustratie van René – maar hier in Jordanië nemen we de tijd voor dit soort dingen… Nog 3,5 maand te gaan.
Tanja
Een beetje van alles en nog wat. Dat is een goede omschrijving van mijn ritme. Er is geen gestructureerd programma en alle projecten lopen door elkaar heen. Het computergebeuren is een ‘on going process’ – of beter gezegd een ‘never ending story’ (met een UPS die al 20 keer ingegrepen heeft); het jubileumboek (oh ja, dat moet ook nog snel af) heeft weer aandacht gehad; en dan is er ook nog een multimediaproject dat in april (grotendeels) af moet zijn. Vorige week zondag hebben we geskypt met onze kerk. En dan is daar opeens het besef dat er ook nog een leven is naast dit instituut. Eén van de vragen van de gemeenteleden was of we wel genoeg te eten hebben. Daarom hier een foto van ons ontbijt.
Ja, wij hebben genoeg te eten…
Tanja is afgelopen donderdag naar Amman gegaan voor snoezelspullen. Wie gaat Thomas en Joanne dan lesgeven? Reneetje! Thomas had een repetitie Nederlands en Joanne een rekentoets. Mijn Frans was toch meer weggezakt dan ik dacht… Tussendoor mailde ik over mijn projecten. Er moeten spullen uit Nederland meekomen met mijn ouders, die vrijdag hier komen. Veel spullen… echt heel veel spullen. En zonder deze spullen kan ik mijn tweede project wel vergeten. Het is de bedoeling zoveel mogelijk Doven in het Midden-Oosten te kunnen bedienen. En hoe kan dat beter dan met een ‘broadcast’. Mijn werkzaamheden blijven dus wel in de technische hoek, maar dit keer gaan we live streamen. Nee, daar heb ik (nog) geen verstand van, maar in het land der blinden… oh nee, dat is een verkeerde vergelijking… Gelukkig is het bedrijf Schaapsound in Zwolle bereid geweest me enorm op gang te helpen.
Tanja is ook goed op weg met haar snoezelspullen. Maar dat komt vast in haar blog te staan. Terwijl ik overdags midden in een ICT-klusje zit, herinnert een looprekje van een doofblinde me eraan dat er muziekles is. Paniek! Ik had al met een doofblinde muziek moeten maken. Net op tijd meld ik me. En dan volgen er weer 20 bijzondere minuten met Issa.
Samen de piano verkennen. Het werkte helaas niet. Less is more…
Afgelopen vrijdag was er een samenkomst aan de rivier de Jordaan. Ons gezin reed samen met de priester achter de bus aan met mensen uit Salt. ‘Vreemde jongens die Anglicanen’, maar bijzonder was het wel om zo dicht bij de plek te zijn waar Johannes de Doper mensen krachtig toesprak en de wegbereider was van zijn neef Jezus. En loop je dan met een priester en Thomas komt met een tak met doornen aan, dan kan het niet anders of de link met de doornenkroon is snel gelegd.
Thomas test even hoe het zou zijn met zulke doornen op je hoofd. Even later is hij per ongeluk in deze tak gaan staan. Een dikke doorn boorde dwars door zijn zool heen, net langs zijn teentje…
En als we dan toch bij de Jordaan zijn, dan wel even een foto.
Vaak krijgen we de opmerkingen dat we wel moeten genieten. En naast het werken, is er ook tijd voor ontspanning. Het weekritme is vol en onregelmatig, met onrustige nachten en ongeregelde dagen, maar als er dan een (zon)dagje is waarop we vrij zijn, kunnen we vaak genieten van de natuur. We mochten nog een keer op pad met een stel uit Duitsland, dat hier voor drie jaar werkt. Prachtige natuur net buiten Salt.
Tanja zet de bloemetjes buiten…
Where is Wally (1)?
Ja, dat is een schildpad. Het bijzondere wordt normaal. Dit is nu het huisdier van de Duitse familie. Joanne heeft het diertje veilig naar het huis gebracht.
En even geleden zijn we samen met een Nederlands echtpaar, dat hier twee weken was, naar de Dode Zee geweest. Ver voorbij het toeristengedeelte hebben we een prachtige plek gevonden.
Geen caribisch gebied, maar zoutstranden…
Where is Wally (2)?
En dan is er de post! Het normale wordt bijzonder. Wat een heerlijk moment was het toen er opeens drie pakjes post in mijn postvak lagen. Chocola! – bedankt zondagsschool!, leesvoer! – bedankt opa en oma Dronkert en een muziekvakblad Interface! – bedankt Fred!
Soms is het goed om houvast te krijgen door iets vertrouwds. Wij doen dat met Arretjescake. Van ergens diep onderin de toonbank van ‘onze’ winkel in Salt kwam iets cacao-achtigs tevoorschijn. Als het dan net zo smaakt als je hoopt, kan ons gelukt niet meer op.
We gaan bijna richting de helft. Morgen weer ‘volle bak peren’ er tegenaan.
René
Boomschors verwijderen op de ‘vrije’ vrijdag is ‘hars’tikke leuk
Hallo bloglezers,
Vrijdagochtend is het in het instituut een vrije dag die voor de meisjes en kleine kinderen benoemd is tot pleinschoonmaakdag. Nou, niet voor iedereen. In de beroepsopleiding van de jongens gaat het dagelijkse werk gewoon door. En omdat ik dan wel een vrije dag heb leek het (mijn ouders) leuk om mij op vrijdag mee te laten doen met de beroepsopleiding om wat spieren te kweken (waarmee ik al goed mee op weg was voor ik bij de beroepsopleiding ging helpen, maar dat is weer een heel ander verhaal).
De dag begint met het aantrekken van een overal. Je krijgt een lap stof en een paar werkschoenen van twee maten te groot in je handen gedrukt en dan moet je het aan zien te krijgen. Daarna moet iedereen zich melden bij Jozua (het hoofd van de beroepsopleiding). Dan worden de taken verdeeld. Als de eerste helft van de werktijd tot het middageten erop zit wordt er met iedereen thee gedronken met een plak cake erbij.
Ik ben al twee keer met Joerg (een duitse vrijwilliger) en een paar andere dove jongens naar een oud ziekenhuis in Salt geweest. We hebben er een boom gekapt en kilo’s hout versjouwd en we zijn twee keer met een jeep op en neer gegaan om al dat hout naar het instituut te brengen. Verder heb ik nog een middag in de bloedhete zon de straat geveegd met een paar andere jongens. En ik heb ook een keer met twee doven een stoffige kamer vol auto-onderdelen opgeruimd, geordend en geveegd. In die kamer moesten we ook nog 20 ‘gehandicapte’ rolstoelen parkeren die we eerst van twee hoog naar beneden moesten zien te krijgen. Gelukkig help ik alleen tot het middageten mee. Al mijn werk wordt dan beloond met een bord PATAT!!!
Thomas
Doofblinde Hazem verkent de piano
Naast Arabisch en gebarentaal is er nog een taal die belangrijk is: de taal van muziek. Bij de doofblinde kinderen leidt dat tot bijzondere ‘gesprekken’. Vrijwilligster Tamara is sinds enkele maanden begonnen met ‘muzieklessen’ voor de doofblinde kinderen. Door middel van trillingen, maar ook gewoon hoorbaar geluid, werkt ze aan hun ontwikkeling en ontspanning. En daar zag ze ook wel een taak voor mij. Afgelopen weken heb ik dan ook een paar keer met vier doofblinde kinderen piano gespeeld. En dat zijn bijzondere momenten, voor hen, maar ook voor mij.
Er staat een akoestische piano in het gebouw en het was de bedoeling dat ik samen met hen op zoek moest gaan: Wat vinden ze leuk? Wat raakt ze? Waar reageren ze op? Wat kunnen we samen spelen? Waar luisteren ze naar? Wat voelen ze? Dus geen vast programma, maar een samen ontdekken. Voordat we kunnen spelen, moet er eerst heel wat gebeuren. Ze moeten eerst zelf hun weg vinden naar de piano, op de bovenste verdieping achteraan het terrein. Ik stel me voor en daarna verschuiven we samen de pianokruk, maken de klep open, leggen het vilten doekje weg en dan gaan we muziek maken. Maar René, hoe communiceer je dan met hen?
Ja, dat vroeg ik me ook af. Muziek gaat over abstracte begrippen als ‘mooi’, ‘liefelijk’ en ‘krachtig’ en al zou ik het kunnen gebaren, moet het ook begrepen kunnen worden… Ik gebaar met mijn handen terwijl de handen van de doofblinde op mijn handen liggen. Deze ‘lezen’ mijn gebaren en ik vraag reactie terug. Daarna gaan we (samen) spelen. Gelukkig staat Tamara er ook bij die mij aanwijzingen geeft. En dan kom je er opeens achter dat Hazem tonen aanslaat en net zo lang wacht tot het geluid helemaal is uitgeklonken. Dan pas slaat hij opnieuw tonen aan. Blijkbaar hoort – of voelt – hij veel… Als we samen spelen verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht en zijn handbewegingen volgen het ritme.
Met zijn handen op mijn handen maken Hazem en ik de mooiste muziek
En Issa weet zelf wat hij wil horen. Hij speelt steeds hetzelfde – onbekende – wijsje en vindt eigenhandig de juiste tonen in vrijwel alle octaven. Ik speel mee met zijn melodie. Soms rustig, soms symfonisch en dat laat hij even toe, maar daarna laat hij me weten liever alleen te spelen en duwt mijn handen zachtjes van de piano, waarna hij zijn eigen melodie weer speelt.
Issa speelt liever zijn eigen wijsje
Ik probeer bekende liedjes te spelen en zoek dan naar herkenning. En bij Hazem zag ik dat bij het lied: ‘Open my eyes’, een rustig lied dat spreekt over luisteren naar de Allerhoogste en het verlangen naar inzicht. Zijn ogen waren dof en onrustig, maar zijn gezicht straalde.
…
Dit weekend waren de kinderen naar huis vanwege de sneeuw – er lag hier vrijdag 15 cm. En de kinderen van de armste gezinnen kregen een voedselpakket mee. Dat was nieuw voor mij. Ik wist dat veel ouders geen schoolgeld kunnen betalen, maar dit is wel een bijzonder initiatief vanuit een school. Achter de schermen gebeurt er zoveel waardoor dit instituut verschil maakt. De directeur is vorige week teruggekomen van een 3-daagse conferentie in India over World Wide Hearing. Hij heeft zich hard gemaakt voor goedkope gehoorapparaten voor zo’n 80 miljoen doven in plaats van dure medische ingrepen. Vorige week is ook Samier, hoofd van de buitendienst, naar Koerdistan (Noord Irak) gegaan om daar les te geven aan (dove) dovendocenten. Er is ook weer een team naar het Syrische vluchtelingenkamp Za’atari gegaan om daar hulp te bieden en gehoorapparaten aan te meten. En dan krijgt de laptop waar ik aan werk om gehoorapparaten uit Nederland mee te kunnen programmeren toch een andere lading.
René
En onze kinderen vermaken zich prima met Olaf…