Niet alleen wij moesten wennen, maar heel Jordanië was deze week aan het acclimatiseren. Want sneeuw is leuk, maar ook verstorend. Wij dachten deze eerste week af te sluiten met pizza: vers gebakken uit Salt. Maar als de voorraden op zijn en er niet kan worden aangevoerd, wordt het lastig ons ‘wenproces’ te bevorderen. Uiteindelijk hebben we toch iets lekkers kunnen meenemen. Dus een heerlijke afsluiting van een bijzondere eerste week.

Ons verblijf is een appartement op de bovenste verdieping van het internaat. Vanuit het raam kijken we uit op de huizen in de bergachtige omgeving (zie foto). Soms lijkt het wel Zwitserland. Het begon deze week met regen, maar al snel werd het sneeuw. Medewerkers werden vroeg genoeg naar huis gestuurd, omdat het met gladheid onmogelijk is om in dit ruige landschap te kunnen rijden. De kinderen hebben minder school, maar pret des te meer. Zoals op de blog van Thomas en Joanne is te lezen, hebben de kinderen zich goed vermaakt.

Tanja wilde graag een paar foto’s maken van Salt in de sneeuw. Joanne wilde natuurlijk ook mee. Het leek Tanja wel goed als ik ook mee zou gaan naar de stad. En dat bleek ook wel. Een groepje jongens buiten het instituut wilde even lekker gebruik maken van de sneeuw en vond het een goed idee om ons onderweg te bekogelen. Helaas was er maar één weg terug en kregen we opnieuw de volle laag. Ik had op de heenweg expres heel duidelijk ‘Salaam Aleikum’ gezegd. En als iemand je vrede wenst, dan gooi je natuurlijk geen sneeuwballen… Als mijn Arabisch beter was geweest, zou ik mijn groet hebben aangepast!

Vanwege de kou was het best even doorbijten in de klas. We hebben een eigen lokaal in het schoolgebouw. Maar de dikke muren die ’s zomers de warmte buiten de deur houden, hielen nu ook de warmte van andere ruimtes tegen. Met dikke truien aan zaten Tanja en de kids in de klas. Uiteindelijk hebben we maar besloten in ons appartement te blijven. Daar is de verwarming grotendeels aan. Met tussendoor wat opwarmoefeningen was het goed te doen. Tanja heeft er aardig de vaart in. Thomas en Joanne doen erg hun best en ze hebben het naar hun zin.

Tanja richt zich eerst op de scholing van de kinderen. Als dat op de rit is, wordt er gekeken naar mogelijkheden voor snoezelfaciliteiten en andere taken. Ik werk dagelijks aan het netwerk (en tussendoor ook aan het jubileumboek dat de komende tijd gedrukt moet worden).  Met twee flinke stroomstoringen in één week – en dus computerproblemen – is meteen de noodzaak helder van de apparatuur die hopelijk deze week aankomt. Grote vraag is hoeveel importkosten moeten worden betaald. Hopelijk lukt het om de spullen vervoerd te krijgen zonder hoge kosten en zonder gladheid.

Gisteren hebben we gegeten met de vrijwilliger Rafael, de verantwoordelijke voor het jongensinternaat. Hij was onder de indruk van de Lego en de Loom en zag voldoende mogelijkheden om met de kinderen ermee te werken. De komende weken zijn er nog examens, maar daarna kan er samen met de kinderen mee worden gespeeld en geleerd.

De tweede week komt eraan. En hopelijk begint dat met de levering van onze internetverbinding, al voelt het wel vreemd dat dit blijkbaar behoort tot onze eerste levensbehoefte…

Groeten,

René

Op 1 januari begon ons avontuur en zaten wij in het vliegtuig naar Jordanië. Alle koffers zijn aangekomen: de Lego, de Loom, klein snoezelmateriaal en ook nog onze eigen spullen. Bij het uitpakken leek het wel de knapzak van Douwe Dabbert; er bleef maar Lego en Loom uitkomen. En er komt nog meer mee met bezoekers die de komende tijd langskomen.

Het is nog erg stil in het instituut. De kinderen komen zondag aan. En maandag begin het ‘normale’ leven weer. Vandaag zijn we even langs geweest bij een echtpaar dat hier al ruim 35 jaar werkt. Ze hebben verteld over hun start hier. Onder moeilijke omstandigheden is het ze gelukt om vanuit een kleine vervallen school voor tientallen doven nu een grote school te maken voor zo’n 140 dove en doofblinde kinderen. Indrukwekkend om hun verhalen te horen en des te indrukwekkender te beseffen vanuit welke Gedrevenheid ze dit volhouden.

Het is kouder dan verwacht. Voor volgende week wordt er zelfs sneeuw opgegeven. En gladheid in een berggebied betekent chaos, zeker als mensen vervoer nodig hebben om geld te verdienen. Wij komen een eind met het warme welkom, extra dekens en de centrale verwarming die ’s avonds aan gaat.

Thomas en Joanne voelen zich prettig. Op één of andere manier is het Thomas gelukt een bak van zijn eigen Lego mee te nemen. Wij zijn in ieder geval klaar voor ons begin hier. Morgen maken we een weekplanning en dan laten we ons verrassen en hopen we zelf verrassend te kunnen zijn.

Eigenlijk had onze ontmoeting in het vliegtuig met de in Salt geboren en nu gepensioneerde docent filosofie ook in deze blog gekund, evenals het marktbezoek van Joanne en René, de regenval en de zoektocht naar Internet. Maar we hebben nog zes maanden om verhalen te schrijven. Daarom eindigen we nu met de wijsheid: de Westerse wereld heeft klokken, maar de Oosterse heeft tijd…

Vriendelijke groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne

Kerst is vaak een tijd van samenzijn en gezelligheid.  Voor ons geldt dat niet minder. En gezelligheid was er afgelopen donderdag tijdens de kerstactie van christelijke basisschool De Wel in Nijeveen. Voor onze doelen ‘geld’ dat nog meer: 1000 euro!

Tanja en Joanne met het prachtige bedrag

De klasgenootjes van Joanne hebben hard meegewerkt en onder andere kaarten verkocht. Ouders, leraren en leraressen hebben zich enorm ingezet om dit voor elkaar te krijgen. Hartverwarmend. Daar kan geen vuurkorf tegenop.

Joanne en haar vriendin Sylke aan de kaartverkoop

De schoolboeken zitten al in de koffer. Docenten zijn voorbereid en wij hebben er ook alle vertrouwen in dat Thomas zijn schoolwerk voort kan zetten in Jordanië. Net vóór de vakantie kreeg Thomas nog een doos vol met Lego van de leverancier van schoolmaterialen van Greijdanus. Geregeld door meneer Hulzebos. Dit brengt het Legototaal op ruim 40 kilo! Fantastisch.

Een hele doos vol met Lego van Heutink schoolmaterialen!

Afgelopen zondag werd de opbrengst van de collecte van de diaconie bekendgemaakt: 400 euro. Daarnaast is er ook nog eens ruim 200 euro na de dienst aan ons gegeven. Ook heeft Joanne nog kaarten verkocht. Gelukkig zag de dominee deze ‘zondagse handel’ door de vingers… Samen 700 euro om te besteden aan onze doelen.

Wat hadden we gehoopt om een verschil te kunnen maken voor de kinderen in Jordanië. En met deze giften gaat dat ongetwijfeld lukken. Maar wat maakt nu echt het verschil?

Afgelopen zondag heeft onze gemeente in de persoon van dominee Jan Stap ons op pad gestuurd met de vraag: “Beloven jullie je in te zetten voor allen waarnaar je gezonden wordt met alle vaardigheden die je van God hebt gekregen in alle bescheidenheid, trouw en blijmoedigheid van het geloof?” We hebben  alle vier ‘Ja’ geantwoord.

Als we geld krijgen, dan zijn we blij, maar als we de zegen van de Allerhoogste krijgen, dan zijn we geroerd, aangeraakt. En wat hopen we dat we vanuit deze Aanraking anderen mogen roeren.  Bij elke geldelijke gift die we krijgen, is dit de bedding waarin het landt.

Tijdens de dienst mocht ik het nummer zingen ‘Je kunt met dove oren horen’ met ondersteunende beelden van het instituut.

Bedankt  voor uw giften en voor uw meeleven.

Gezegende kerstdagen en een voorspoedig nieuwjaar.

Groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne

Joanne is gestopt met korfbal toen het zaalseizoen begon. Thomas kwam er deze week achter dat hij van de voorleeswedstrijd op school alleen één voorronde mee kan doen. Tanja weet dat ze nog acht dagen moet werken. Afgelopen zaterdag had René een grote actie op zijn werk. De laatste van dit jaar. We kunnen er niet omheen: ons vertrek komt snel dichterbij.

Steeds vaker hebben we momenten dat er in ons hoofd de vraag klinkt: ‘Wat in hemelsnaam gaan we doen?’ Soms overstemmen we die vraag door veel te werken en voor te bereiden. En soms laten we deze vraag bewust toe. Wat in hemelsnaam gaan we doen? Met name het woordje ‘hemelsnaam’ is daarbij belangrijk.

Deze week hoorden we dat er geen geld was voor de salarissen van de medewerkers van het instituut. Er werd gevraagd om gebed. Dinsdag kwam het bericht dat er voldoende geld gekomen was. ‘Allah Kariem’ wordt er dan gezegd: God zorgt. We weten ook dat ditzelfde in december weer speelt. En we weten ook dat het de afgelopen 50 jaar goed is gekomen.

Toch blijft het een wonderlijk concept: als je zelf zekerheid probeert te krijgen, leef je vaak in onzekerheid. En als je je onzekerheid overgeeft aan een Zekere Maker, dan krijg je zekerheid. Tenminste, dat is de verwachting. Los van ons werk – wat ongetwijfeld een bijdrage zal leveren in het werk van de school – zullen we waarschijnlijk zelf geschoold worden in dit principe.

Vooralsnog kunnen we met zekerheid zeggen dat we al ruim 2500 Euro aan giften hebben binnengekregen voor onze doelen. De school van Joanne houdt de 18e een kerstmarkt, waarbij de opbrengst voor de doofblindenunit van het instituut is. Met dit geld groeit ook onze verantwoordelijkheid. Maar daar gaan we vast (en zeker) uitkomen…

Groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne

De aankondiging van de kerstmarkt van christelijke basisschool De Wel. De opbrengst is voor de doofblinde kinderen van het HLID.

De blog van de bijzondere belevenissen was de digitale deur nog niet uit, of er stond vorige week zondag al weer iemand met bloemen voor de deur. Vanuit de kerk een aanmoediging voor Thomas en Joanne.

Bloemen voor Thomas en Joanne

Marcella, die de bloemen kwam brengen, werkt zelf in de zorg en heeft ervaring met snoezelen. Ze heeft al veel leesmateriaal gegeven waarmee Tanja verder kan.

Eerder die dag kreeg René een envelop in zijn hand gedrukt. Er zat ook een briefje in met daarop de veelzeggende tekst: “Ik was onlangs jarig en heb alles al. Veel succes ermee.” Geven en ontvangen lijken op zo’n moment wel dezelfde betekenis te hebben.

De school van Joanne wil bij de viering van het kerstfeest graag aandacht geven aan onze doelen voor de dovenschool in Jordanië. René gaat muziek maken en Joanne mag kaarten verkopen. En Joanne heeft haar kaarten aangepast aan de tijd van het jaar.

Ook kerst-, winter- en nieuwjaarthema’s ‘staan op de kaart’.

Tanja heeft inmiddels al snoezelspullen gekregen en wel op een bijzondere manier. Ze kan ook flink aan de bak met haar grote snoezelboek, die ze plotseling in de bus kreeg. Lees haar blog maar voor de details.

Thomas heeft weer een stel Legoplaten via Marktplaats gekocht, waarmee zijn inzameling toch aardige vormen begint aan te nemen. Bovendien heeft hij van ‘onze schuurbewoner’ Lego gekregen dankzij een speciale winkelactie. René heeft inmiddels een hoop ‘stroom’ verzameld en dit wordt zo snel mogelijk verstuurd.  Meer info staat op zijn blog.

Op dit moment hebben we ruim €1600 ontvangen. Het moment komt dichterbij dat we daadwerkelijk (snoezel)materiaal kunnen gaan bestellen en verschepen. En dat dankzij mensen die geld en materiaal gegeven hebben. Ontzettend bedankt!

We gaan weer een nieuwe week tegemoet en zijn benieuwd naar wat die zal brengen.

Groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne

Pakketjes van Lyda en de familie Brouwer (inclusief opa Menno!)

Pakjesavond is nog ver weg, maar bij ons leek het wel de hele week pakjesavond. Er kwamen pakjes Lego voor Thomas’ doel (zie blog Thomas), drie pakketten Loom en Kumihimo en ook René kwam thuis met een ‘pakketje’ netwerkapparatuur. Zelfs aan de deur komen mensen bijzondere spullen brengen. Jammer dat Sinterklaas niet terugvaart via Aqaba 😉 .

Er zijn ook nog steeds mensen die geld geven. En het is best een kunst om goed bij te houden wie wat waarvoor gegeven heeft en hoe dit goed in de boeken komt (gelukkig krijgen we updates van Aleidus, de penningmeester van de stichting). En als we het toch over boeken hebben: de reis staat vast. Op 1 januari vliegen we.

Gedesoriënteerd

Nu ‘zweven’ we sowieso een beetje de laatste tijd. Deze week verscheen van de EO de vraag of er nog mensen waren die iets bijzonders gaan doen in 2015. We hebben toch maar gereageerd. Wie weet wat daaruit komt? Ook hebben we een gesprek gehad op Thomas’ school over hoe we zijn schoolwerk aan gaan pakken. Thomas heeft zelf ook een presentatie in zijn klas gegeven (al was het volgens zijn mentor eerder een soort cabaretvoorstelling…).

Er gebeurt veel, maar lang niet alles gaat vanzelf. Misschien lijkt het alsof alles geweldig draait, maar we merken allemaal dat we onze focus moeten verdelen. De ene dag zijn we ietwat gedesoriënteerd en een volgende dag euforisch. Er zijn ook genoeg dagen bij dat de schouders wat gespannen aanvoelen.

‘Vreemde snoezelaars’

En dan onze doelen. Thomas en Joanne  komen in ieder geval niet met lego handen aan. Eeh… lege handen, natuurlijk. Verder blijft het zoeken naar een goede manier om de juiste spullen op de juiste plek te krijgen. Met name voor snoezelen is dat belangrijk. Het liefst kopen we meteen spullen zodat we bij aankomst kunnen beginnen. Maar welke producten passen bij de doofblinde kinderen? Past dat in de cultuur (en halen we dat met ons nog op te halen geld)? Hoe kijken de medewerkers aan tegen ‘vreemde snoezelaars’ uit het Westen?

Tanja en haar collega Jogé oriënteren zich op snoezelgebied

Teveel informatie voor één blog. De rest komt deze week weer in behapbare stukjes. Een soort tekstueel strooigoed.

Groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne

Loom blijft populair om te geven. Bedankt Heidi!

Nog twee maanden en dan vertrekken we. De eerste dag van het nieuwe jaar wordt voor ons  de eerste dag van ons avontuur. Deze week boeken we de reis. Deze week hebben we ook de eerste ‘overdrachtsgesprekken’ met school.

Thomas en Joanne staan helemaal in de startblokken. Waar een paar maanden geleden nog sprake was van een natuurlijke reserve is dat nu omgeslagen in enthousiasme. Toen er deze week onduidelijkheid ontstond over geldigheid van onze visums en Thomas ons hoorde praten, vroeg hij meteen: “We gaan toch nog wel?!”

Dat doet ons goed. Het liefst gaan we morgen al. Maar we moeten leren geduld hebben. ‘Niet zeker weten’ en leren omgaan met ‘niet zeker weten’ is een belangrijk thema geworden. We hebben lang getwijfeld over onze doelen. Gáán we wel geld ophalen? En halen we dan genoeg op? Stellen we niet te hoge eisen aan onszelf en aan anderen?

Regelmatig kijken we verwachtingsvol in de mail om te checken of er gedoneerd is. En wat een bemoediging als er weer een gift overgemaakt is. Mensen geven daadwerkelijk geld. Daar zijn we dankbaar voor. Tegelijkertijd groeit het besef dat we ‘aan de bak’ moeten. En dat doen we graag! Met z’n vieren voor die Ene.

We zijn er nog lang niet, maar we zijn verrast door de vrijgevigheid van de mensen om ons heen. Bedankt!

René, Tanja, Thomas en Joanne