Op 1 januari begon ons avontuur en zaten wij in het vliegtuig naar Jordanië. Alle koffers zijn aangekomen: de Lego, de Loom, klein snoezelmateriaal en ook nog onze eigen spullen. Bij het uitpakken leek het wel de knapzak van Douwe Dabbert; er bleef maar Lego en Loom uitkomen. En er komt nog meer mee met bezoekers die de komende tijd langskomen.

Het is nog erg stil in het instituut. De kinderen komen zondag aan. En maandag begin het ‘normale’ leven weer. Vandaag zijn we even langs geweest bij een echtpaar dat hier al ruim 35 jaar werkt. Ze hebben verteld over hun start hier. Onder moeilijke omstandigheden is het ze gelukt om vanuit een kleine vervallen school voor tientallen doven nu een grote school te maken voor zo’n 140 dove en doofblinde kinderen. Indrukwekkend om hun verhalen te horen en des te indrukwekkender te beseffen vanuit welke Gedrevenheid ze dit volhouden.

Het is kouder dan verwacht. Voor volgende week wordt er zelfs sneeuw opgegeven. En gladheid in een berggebied betekent chaos, zeker als mensen vervoer nodig hebben om geld te verdienen. Wij komen een eind met het warme welkom, extra dekens en de centrale verwarming die ’s avonds aan gaat.

Thomas en Joanne voelen zich prettig. Op één of andere manier is het Thomas gelukt een bak van zijn eigen Lego mee te nemen. Wij zijn in ieder geval klaar voor ons begin hier. Morgen maken we een weekplanning en dan laten we ons verrassen en hopen we zelf verrassend te kunnen zijn.

Eigenlijk had onze ontmoeting in het vliegtuig met de in Salt geboren en nu gepensioneerde docent filosofie ook in deze blog gekund, evenals het marktbezoek van Joanne en René, de regenval en de zoektocht naar Internet. Maar we hebben nog zes maanden om verhalen te schrijven. Daarom eindigen we nu met de wijsheid: de Westerse wereld heeft klokken, maar de Oosterse heeft tijd…

Vriendelijke groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne