Dan blijft er nog één persoon over die zijn doel nog bekend moet maken; en dat ben ik. De laatste in de rij van Loom, Lego en snoezelen wordt… trommelgeroffel… 01101011101100100100100100100101! Oftewel: computerapparatuur! Oh. Dat is niet verrassend… Nee, maar wel noodzakelijk in dit digitale tijdperk en een school met zo’n 150 dove leerlingen, met docenten en ondersteunende afdelingen.

Het belangrijkste voor nu is om uitval van stroomvoorziening beter op te kunnen vangen. Zeer regelmatig valt de stroom uit, waardoor gevoelige computerapparatuur het aardig te verduren krijgt. Daarnaast is er apparatuur nodig om het netwerk stabieler te maken. Ook ga ik aan de slag met streaming multimedia om het delen van het werk in het Midden-Oosten mogelijk te maken.

Een collega van mij vertelde me laatst dat zijn router ’s avonds plotseling uitgevallen was. Geen televisie meer. Paniek bij zijn gezinsgenoten. Iemand! Bel! Los op! Nu! Als wij die urgentie al hebben met internet en televisie, hoe zou dat bij een school moeten zijn?

Maar hoe haal ik geld op voor eentjes en nulletjes? Heel eenvoudig. Zet ze mooi achter elkaar en doneer bijvoorbeeld 01, 10, of 100, of ‘(do while gift <25;bedrag=bedrag+1)'. Ik hoop op deze blog de resultaten te kunnen delen. En delen door 0 kan niet. Dus 01 voor allen en allen voor 01010010! René Kolsters

Deze foto is gemaakt toen fotojournalist Guido Dingemans en ik begin 2014 een bezoek brachten aan het Syrische vluchtelingenkamp.

Ze lopen om me heen: de beren, de tijgers. Slangen kruipen los rond en ik spring weg in een kansloze poging hun redeloze dierlijkheid te ontwijken… Gelukkig blijkt het een droom. Dacht ik. Tot ik vanmorgen nu.nl las en besefte dat mijn droom dichter bij de werkelijkheid zat dan ik zou willen…

Steeds vaker vragen mensen: ‘Vind je het niet eng om te gaan naar Jordanië?’ Wat is daarop een passend antwoord? Wat is een reden om niet te gaan? Als wij als gezin gevaar zouden lopen, is er ook gevaar voor de dove kinderen in Jordanië. Moeten wij dan weg gaan, of juist blijven? Eerlijk gezegd weet ik het antwoord niet zo goed en doe ik mijn best er niet teveel over na te denken. Er kan veel gebeuren in drie maanden.

Sterker nog: er moet nog veel gebeuren; naar de ambassade, langs de scholen om afspraken te maken over de lesstof en de toetsen, verzekeringen aanpassen, koffers regelen, extra uren werken, onze doelen voorbereiden… Onze wát? Onze doelen! Want mensen vragen ook: ‘Hoe kunnen we jullie ondersteunen?’ Daarom proberen we praktische doelen te benoemen waaraan wij de komende tijd kunnen werken, zodat het geld direct terechtkomt op de plek waar het voor bedoeld is. Wat dat wordt, laten we zo snel mogelijk weten, maar we wachten nog op informatie en op technische invulling.

Er is veel contact met Jordanië, maar vaak duurt het even voordat er reactie komt, terwijl wij onze vragen zo belangrijk vinden. En het zou best aandacht kunnen krijgen als er geld zou zijn om de salarissen in het instituut te betalen, maar dat is er niet. Er is ook geen geld meer om in de vluchtelingenkampen te helpen, juist nu het zo hard nodig is. Toch gaan ze door met helpen, ook al is er geen geld.

En wij? Wij zoeken naar onze prioriteiten en merken dat het best lastig is. Maandag gaan we onze ‘nieuwe’ koffers ophalen. Zaterdag stonden we in de winkel en hadden bijna mooie blauwe Samsonites gekocht. Toch niet gedaan. Marktplaats bleek ons ook te willen ondersteunen. Ook blauwe, maar dan ouwe! Life is all about priorities!

Muziek maken met de doofblinde Hazem

Nog ruim drie maanden te gaan en dan staan we op Schiphol. Met z’n allen… Hé! Dat klinkt als een liedje! Over een liedje gesproken; hoe leer je een dove zingen? Het is de bedoeling dat ik ook muziekles ga geven. En zoals in mijn Facebookbericht van woensdag 16 april 2014 is te lezen, zijn er ook dove jongens met een prachtige stem. Maar als je toonhoogtes niet kunt horen, hoe kun je dan zuiver zingen?

Vandaag aan tafel deelde ik mijn eerste idee met mijn gezinsleden. Iemand uit de straat had deze week een geleend gitaarakkoordenboek teruggebracht met een gitaarstemmer. En die gitaarstemmer geeft met lichtjes aan welke toon klinkt. En toen dacht ik: ‘Dat is mooi. Zo kan een dove zuiver zingen!’ Hij kijkt gewoon naar de lichtjes en dan gaan er vanzelf in zijn hoofd ‘lichtjes branden’ en komen trillingsgevoelens en klanken op een dusdanige manier samen dat zuiver zingen mogelijk wordt.

Dat denk ik dan… Ik kan er natuurlijk naast zitten. Maar mochten er nog mensen zijn die ideeën hebben over hoe je een dove (danwel zeer slechthorende) kan leren zingen, dan hoor ik dat graag. Je kunt reageren op dit bericht.

Groet,

René