“Wat ga jij eigenlijk doen?” Dat is de vraag die ik de laatste weken een paar keer gekregen heb. Na zo’n vraag ben ik dan even stil. Want ik weet het antwoord eigenlijk niet. Als moeder van twee kinderen weet ik dat in een huis met 150 kinderen altijd wel iets te doen is, maar wat zijn dan die taken concreet? Ik weet het nog niet.

Gelukkig wordt er in Jordanië wèl over nagedacht. Ik had laatst een gesprek met de directeur van het instituut en zijn ideeën zetten mij aan tot nadenken… en tot actie! Beroepsmatig is een instituut met zoveel verschillende soorten kinderen en beperkingen een interessante plek. Waar zijn de pdd-nos-ers en adhd-ers in deze groep?

Ik ben er nu twee keer geweest. En het lijkt alsof het tegenovergestelde gedaan wordt van wat hier in Nederland de normaalste zaak van de wereld is. Zo wordt daar veel op groepsniveau opgelost, terwijl we hier alles heel individueel benaderen. En voor de eerste aanpak is ook iets te zeggen: de beperking van de ene kan weer een talent van de ander zijn. Mijn eigen handicap – de ontbrekende talenknobbel die de rest van mijn gezin wel blijkt te hebben – wordt daar opgelost door te gebaren. Fijn, een taal met weinig grammatica en spelling 😉 .

Nog drie maanden te gaan. In deze maanden ga ik nadenken met Thomas en Joanne over hoe wij met onze talenten en beperkingen iets kunnen bijdragen aan het werk wat wordt gedaan in het instituut. We willen ook leren van gebruiken en gewoontes die daar van toepassingen zijn. Of dit gaat lukken, kun je lezen op deze blog.

Groeten,

Tanja