Doofblinde Hadiel met één van de dove leerlingen in de groene kamer

Deze week werd de zachte groene kamer in gebruik genomen. Hij is nog niet klaar, maar medewerkers waren zo nieuwsgierig en vroegen er steeds meer naar dat ik vond dat we er wel voorzichtig mee konden gaan experimenteren. Het gevolg was dat deze week elke middag kinderen hun rust vonden en de dove studenten (die ’s middags verantwoordelijk zijn voor de doofblinde kinderen), twee begeleiders en ik versteld stonden van het resultaat.

Maar wat ging er aan vooraf? Na het kopen van de matten en het berekenen van de kamer, hebben René en ik samen met Joël (een Zwitserse vrijwilliger) een plan gemaakt om de matten te bevestigen. Dat valt nog niet mee, want het klimaat maakt dat niet alles blijft zitten en schroeven zouden de matten beschadigen en scherpe elementen geven. Ook moesten de matten op maat gemaakt worden.

Uiteindelijk is de kamer afgetimmerd en hebben we dik klittenband op de muur vastgemaakt met lijm en een nietpistool. De matten zijn op maat gemaakt en weer netjes met de hand door Tamara (een Zwitserse vrijwilliger) dichtgemaakt. Ook hieraan hebben we klittenband bevestigd en het tegen de muur geplakt.
De matten die op de grond liggen werden op een andere plek gebruikt waar ze veel verplaatst moesten worden. Omdat ze erg zwaar zijn was dat elke keer een hele belasting. Op die plek hebben we nu super zachte kleden gelegd en de zware matten op maat gemaakt voor de groene kamer.

En toen was het opeens maandag en waren alle ogen op mij gericht. Twee kinderen met begeleider kwamen kennismaken met de kamer. Keurig netjes werden de schoenen van de kinderen uitgedaan en walsten begeleiders – met schoenen aan – gewoon naar binnen. Met mijn strenge gebaren stuurde ik de begeleiders naar buiten en heb ik ze voorgedaan dat je rustig binnenkomt en de kinderen moet laten wennen aan hun omgeving. Laat ze de muren voelen en erop kloppen. Superleuk om te zien dat de kinderen dan al rustig en alert worden. De matten werden bevoeld en besnuffeld. In de ruimte waren een soort lage schommelstoel, zwaartedeken en wat ballen aanwezig. Na ook kennisgemaakt te hebben met deze spullen, hebben we ze hun eigen gang laten gaan.

Kawthar verkent de kamer

Kawthar zocht direct haar plekje in de stoel en Mohammed kon eens in een zacht hoekje zitten zonder dat hij omviel en zichzelf pijn deed. Beide kinderen zaten rustig en de twee begeleiders stonden te wachten om ook naar binnen te komen en het weer over te nemen. Ze vroegen me waarom er een zwaartedeken was en wat het nut ervan is. Ik heb ze er zelf onder gelegd om het te ervaren. De begeleider van de doofblinde Kawthar hoefde deze middag niet met haar de strijd aan de gaan. Kawthar zit altijd op haar knieën in elkaar, maar nu zat ze op haar billen in de wiebelstoel.

Dinsdagmiddag werd ik helemaal verrast toen ik binnenkwam. De doofblinde Hadiel was de hele dag al onrustig en had rust in de groene kamer gevonden!

Doordat zowel muur als vloer zacht zijn en de kamer helemaal leeg, hoefde ze niet vastgehouden te worden om haar te beschermen en verdween de onrust. Vervolgens ging ze zelf op ontdekking uit en liet verschillende maffe houdingen zien.

Begeleiders zijn hier gewend om de kinderen bij onrustige situaties of opstandigheid te dwingen te luisteren. Dit komt mede doordat de omgeving – muren en vloeren zijn van steen – niet veilig genoeg is en ze uit bescherming de juiste richting op willen sturen. Dit geeft vaak alleen maar meer frustratie. Door de zachte kamer kunnen ze zelf de rust weer terugvinden en de begeleider hoeft ze alleen maar liefdevol bij te staan.

De trilmat onder het grote luchtbed vinden ze heerlijk

Je kunt ook de situatie te relaxed maken. Dat gebeurde bij de doofblinde Hazem. Heerlijk vond hij het om op de trilmat te liggen. Met zijn handen in de lucht en een lach op zijn gezicht kwam hij helemaal tot rust. Zijn begeleider ging naast hem liggen, zodat de situatie helemaal relaxed werd. Tot het moment kwam dat we moesten eten….

Tanja

Lekker zo’n zwaartedeken op je wiebelbenen…