Pakketjes van Lyda en de familie Brouwer (inclusief opa Menno!)

Pakjesavond is nog ver weg, maar bij ons leek het wel de hele week pakjesavond. Er kwamen pakjes Lego voor Thomas’ doel (zie blog Thomas), drie pakketten Loom en Kumihimo en ook René kwam thuis met een ‘pakketje’ netwerkapparatuur. Zelfs aan de deur komen mensen bijzondere spullen brengen. Jammer dat Sinterklaas niet terugvaart via Aqaba 😉 .

Er zijn ook nog steeds mensen die geld geven. En het is best een kunst om goed bij te houden wie wat waarvoor gegeven heeft en hoe dit goed in de boeken komt (gelukkig krijgen we updates van Aleidus, de penningmeester van de stichting). En als we het toch over boeken hebben: de reis staat vast. Op 1 januari vliegen we.

Gedesoriënteerd

Nu ‘zweven’ we sowieso een beetje de laatste tijd. Deze week verscheen van de EO de vraag of er nog mensen waren die iets bijzonders gaan doen in 2015. We hebben toch maar gereageerd. Wie weet wat daaruit komt? Ook hebben we een gesprek gehad op Thomas’ school over hoe we zijn schoolwerk aan gaan pakken. Thomas heeft zelf ook een presentatie in zijn klas gegeven (al was het volgens zijn mentor eerder een soort cabaretvoorstelling…).

Er gebeurt veel, maar lang niet alles gaat vanzelf. Misschien lijkt het alsof alles geweldig draait, maar we merken allemaal dat we onze focus moeten verdelen. De ene dag zijn we ietwat gedesoriënteerd en een volgende dag euforisch. Er zijn ook genoeg dagen bij dat de schouders wat gespannen aanvoelen.

‘Vreemde snoezelaars’

En dan onze doelen. Thomas en Joanne  komen in ieder geval niet met lego handen aan. Eeh… lege handen, natuurlijk. Verder blijft het zoeken naar een goede manier om de juiste spullen op de juiste plek te krijgen. Met name voor snoezelen is dat belangrijk. Het liefst kopen we meteen spullen zodat we bij aankomst kunnen beginnen. Maar welke producten passen bij de doofblinde kinderen? Past dat in de cultuur (en halen we dat met ons nog op te halen geld)? Hoe kijken de medewerkers aan tegen ‘vreemde snoezelaars’ uit het Westen?

Tanja en haar collega Jogé oriënteren zich op snoezelgebied

Teveel informatie voor één blog. De rest komt deze week weer in behapbare stukjes. Een soort tekstueel strooigoed.

Groeten van René, Tanja, Thomas en Joanne

Loom blijft populair om te geven. Bedankt Heidi!

Nog twee maanden en dan vertrekken we. De eerste dag van het nieuwe jaar wordt voor ons  de eerste dag van ons avontuur. Deze week boeken we de reis. Deze week hebben we ook de eerste ‘overdrachtsgesprekken’ met school.

Thomas en Joanne staan helemaal in de startblokken. Waar een paar maanden geleden nog sprake was van een natuurlijke reserve is dat nu omgeslagen in enthousiasme. Toen er deze week onduidelijkheid ontstond over geldigheid van onze visums en Thomas ons hoorde praten, vroeg hij meteen: “We gaan toch nog wel?!”

Dat doet ons goed. Het liefst gaan we morgen al. Maar we moeten leren geduld hebben. ‘Niet zeker weten’ en leren omgaan met ‘niet zeker weten’ is een belangrijk thema geworden. We hebben lang getwijfeld over onze doelen. Gáán we wel geld ophalen? En halen we dan genoeg op? Stellen we niet te hoge eisen aan onszelf en aan anderen?

Regelmatig kijken we verwachtingsvol in de mail om te checken of er gedoneerd is. En wat een bemoediging als er weer een gift overgemaakt is. Mensen geven daadwerkelijk geld. Daar zijn we dankbaar voor. Tegelijkertijd groeit het besef dat we ‘aan de bak’ moeten. En dat doen we graag! Met z’n vieren voor die Ene.

We zijn er nog lang niet, maar we zijn verrast door de vrijgevigheid van de mensen om ons heen. Bedankt!

René, Tanja, Thomas en Joanne