Ondertussen ben ik met mijn familie weer veilig in Nederland aangekomen. We hebben een bijzondere reis gemaakt. Dit is mijn laatste blog die ik met jullie wil delen.

Fantastisch! Oftewel de quote van Mr. Sander. Mr. Sander is eigenlijk niet zijn echte naam. Hij heet gewoon Sander. Maar op een naamkaartje van het instituut stond: Mr. Sander. Een ‘sander’ in het Engels betekent schuurmachine. Ze dachten vast dat Sander zijn achternaam was! Dat vonden we grappig en daarom werd dat zijn bijnaam. Mr. Sander is een vriend van mijn oom Tom en als hij echt iets leuk vindt noemt hij dat fantastisch! Dat was mijn inspiratie voor deze blog.
Ik heb deze reis heftige, maar ook geweldige dingen meegemaakt. Al die fantastische herinneringen heb ik op een rijtje gezet.

Fantastisch
Ik ben naar de Dode Zee geweest. Dat is toch een fantastisch mooie plek! Dat je daar gewoon kunt blijven drijven! Drie jaar geleden was ik ook al een keer in de Dode Zee. Toen gebeurde het volgende. Mijn vader was in het water en een paar meter van hem vandaan was er een man die dacht dat hij verdronk. Hij niet kon zwemmen en voelde de bodem niet meer. Mijn vader stond tot aan zijn knieën in het water en heeft hem ‘heldhaftig’ overeind gezet. De man was mijn vader super dankbaar dat hij zijn ‘leven heeft gered’. Hoe fantastisch grappig!

 

 

Vrijdag is de rustdag voor de moslims. De kinderen zijn vandaag daarom vrij van school. Ze gaan aan het werk in het instituut en krijgen allemaal een taak. De meesten gaan het plein aanvegen.

Oefenrestaurant
Na het ontbijt met goebes (plat brood) en jam gingen we lopen naar de stad Salt om een project te bezoeken van het instituut. Een oud ziekenhuis is omgebouwd tot een oefenrestaurant. De dove meiden krijgen daar hun opleiding in de horeca. Ze koken voor toeristen en mensen die vergaderen. Lokale reisorganisaties helpen om toeristen te trekken naar deze plek. De dove meiden hebben ook voor ons gekookt: rijst, kip en salade. Dat hadden ze erg goed klaargemaakt.

Betere gebaren
Toen we terugkwamen waren de kinderen buiten het instituut om snoepjes te kopen. Er waren nog een paar kinderen die door hun lichamelijke beperking niet mee konden naar buiten. Daar heb ik mee gebaard en van hen wat nieuwe gebaren geleerd.

Japanse foto’s
Er zijn ook Japanse vrijwilligers die het instituut ondersteunen. Zij zijn van alles onder de indruk. Ook van ons. Dus vragen ze regelmatig om met één van ons op de foto te gaan.

Met de bus, hobbel hier, hobbel daar.  Op weg naar het vluchtelingenkamp in Azraq. Ik vond het spannend hoe het zou worden.

Het kamp in
In de verte zag ik een groot kamp met heel veel tenten. We moesten stoppen met de bus. Iedereen zat te kijken naar een post waar politie stond, behalve onze buschauffeur, die leek het vrij weinig te boeien en ging roken. We moesten onze paspoorten inleveren om te worden gecheckt. Toen dat klaar was mochten we achter een auto aanrijden het kamp in.

Rugzakje
We reden over het kamp en zagen veel mensen fietsen (misschien wel uit Nederland?). Er begonnen kinderen naar onze bus te zwaaien en we zagen kinderen naar school gaan. Ik denk dat ze daar erg veel zin in hadden, want meer hebben ze ’thuis’ toch niet te doen… Bij de school kregen de kinderen allemaal een rugzakje.  Ze waren daar erg blij mee. Vanuit de bus zag ik meer blije kinderen dan ik gedacht had.

Vijf kleine dove kindertjes
In het vluchtelingenkamp kunnen de kinderen naar school. Dat is natuurlijk supergoed, maar voor de dove, blinde en de gehandicapte kinderen kan dat niet. We kwamen aan met de bus bij een onderdeel van het vluchtelingenkamp. Daar mochten we voor het eerst uit de bus in een afgesloten deel van het Holy Land Institute en nog wat andere stichtingen voor gehandicapten.  De dove, blinde en gehandicapte kinderen krijgen daar wél les.
Er waren verschillende keten waar les wordt gegeven. In de eerste keet die ik binnenging zaten vijf kleine dove kinderen. Zij leerden gebarentaal. Ik vroeg hun naam en leeftijd in gebaren.

De volgende keet was voor kinderen met een verstandelijke beperking. Zo waren er ook nog keten voor blinden, slechtzienden en kinderen met een spraakgebrek. Zij kwamen vrolijk over en er was liefdevolle aandacht.

Een van de slechtziende kinderen in het kamp

Allah Akbar! De imam vanaf de moskee! Midden in de nacht. Het is iets waar mijn broer en ik naar uitkeken. Hoe stom het ook klinkt. Voor ons is dat gewoon het Jordaanse geluid. Toen we hier een half jaar waren vonden we het irritant. s’ Nachts wakker worden zodat de mensen kunnen bidden. We vertelden dat aan onze priester-vriend. Toen zei hij iets dat eigenlijk heel logisch is: als je toch wakker wordt, ga dan bidden! Dat doen we dan ook. Maar niet op de Jordaanse manier.

Gebaren
Om 7 uur werden we wakker zodat we om 7:30 konden eten met de dove kinderen. Ik liep de eetzaal binnen en daar zat Hanadi, mijn doofblinde vriendin. Ik pakte haar handen en gebaarde dat ik het was. Zij voelde mijn gebaren en dat was toch wel een moment waarnaar ik uitkeek. Tijdens het eten hebben we naast elkaar gezeten. Ondertussen kwamen de dove kinderen langs en zeiden gedag. De meesten kenden mij nog. Ook wisten ze mijn gebarennaam. Erg leuk.

We zijn door het doveninstituut gelopen en ik kwam veel vriendinnen tegen.  In de school waren de kinderen aan het werk en wij mochten meedoen met de lessen. Het was toen voor de kinderen wel moeilijker om op te letten met zoveel bekijks.

119
Er was een uitleg voor de dove kinderen in de school waar wij ook naar toe mochten. Het ging over het bellen van 112 (in Jordanië 119). Voor hen was een speciale 119 doven-app gemaakt. Dat kun je bellen met 114. Het gebaren ging voor mij te snel. Dus ik heb niks kunnen volgen van de uitleg. Ik besefte dat de dove kinderen dat ook hebben als ze bij pratende mensen zijn. Daarom is de dovenschool een fijne plek voor de kinderen omdat ze elkaar kunnen begrijpen.

Lol
We waren buiten toen veel kinderen om mij heen gingen staan. Ze hadden pauze. We gebaarden wat en ik merkte dat ik niet al mijn gebaren meer wist. Maar ik kwam een heel eind. Na een poosje ging het steeds beter en hebben we lol gemaakt.

Knaller van de dag
De knaller van de dag, de voetbalwedstrijd: Guest-Deaf. Thomas, oom Tom, Sander en nog wat andere mensen verzamelden zich. Ze kregen een Duits sporttenue aan. De wedstrijd begon met een fluitje, wat totaal nutteloos was omdat de meesten doof zijn. Maar ja, we kunnen toch al naar de winst fluiten. De dove jongens spelen supergoed en superhard. De gasten bleven toch sterk en waren voor niet-voetballers erg goed. We hebben hard gelachen om alle voetbalskills. Voor het dramatisch effect begon het te regenen. Uiteindelijk is het 5-0  geworden voor de doven.

Daar gaan we dan! Alle vier de koffers in onze kleine auto gepropt. Met een koffer en rugzak op mijn schoot ga ik dit avontuur in op weg naar de trein! Zo, dan heb ik het ergste wel gehad. Ehhhh… die parkeerplaats staat wel heel vol… Zo rijden we een tijdje rond Meppel, totdat we 10 minuten voor dat de trein vertrekt een parkeerplaats vinden. We komen dus gelukkig op tijd aan bij de trein.

Wally
Op Schiphol komen we al snel oom Tom en zijn vriend mr. Sander tegen. Die gaan ook naar Jordanië, dus een superleuk reisgezelschap. Na nog wat ontmoetingen met medereizigers stap ik vol goede moed het vliegtuig in. Dat gevoel wordt al gauw omgezet in zenuwen en spanning. Maar gelukkig is daar ‘Het Waar is Wally Kleurboek’!
En ik heb hem gevonden.

Ik ben heel trots op mijn vader want hij heeft zonder 1 keer fout te rijden naar het doveninstituut gereden.

Ja, daar sta ik dan na 3 jaar. En als kers op de taart dit prachtige uitzicht:

Hallo iedereen!

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heb ik met mijn gezin een half jaar in Jordanië gewoond op een doveninstituut. Na drie jaar keer ik terug. In deze 1,5 week ga ik een blog bijhouden. We vliegen 25 april heen en komen 4 mei weer terug.

Voor de mensen die mij nog niet kennen

Contact
Ik heb erg veel zin om iedereen daar weer te zien, maar het is ook wel  spannend. Via Facebook heb ik nog wel met mijn dove vriendinnen contact gehouden. Een paar keer heb ik ook videogebeld met hen. Zo kon ik weer een beetje mijn gebaren oefenen.

Een klein gebaar
Voor mijn vriendinnen die in de dovenschool wonen heb ik al leuke Hollandse cadeautjes gekocht om te geven als klein gebaar van onze vriendschap. Ik heb bijvoorbeeld een 3D Hollandse beker voor mijn doofblinde vriendin Hanadi. 

Zin at
Met mijn Engels zit ik al te oefenen. Laatst toen fietste ik met mijn vader een eindje. Toen hebben we de hele weg Engels gesproken, zodat ik alvast kon oefenen. So I have er zin at!

Laten zien
Er zijn acties en collectes waarbij het geld naar deze dovenschool gaat. Bijvoorbeeld kerken in Nijeveen en Velp. Ik zou aan die mensen, via deze blog, willen laten zien waar hun geld heen gaat.

Ik hoop dat jullie dit leuk vinden om te lezen.

Joanne