Dit keer een licht onderwerp. Allicht dat dit past in de ‘zeg het met’-reeks, maar we weten allemaal waar dat aan ligt. Nog maar twee weken en dan wordt het zwaar. Hoe gaan we afscheid nemen en hoe zit het met onze plicht in Nederland? Allemaal vragen die eigenlijk het afgelopen half jaar ergens wel tevoorschijn kwamen. Er is nog geen lampje gaan branden voor het antwoord. ‘Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn’, zegt een kinderliedje. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat we ons hoekje nog moeten vinden. Gelukkig is er het Eeuwig Licht dat ons kan bijschijnen.

Over schijnen gesproken: de zachte groene kamer staat de laatste weken nog even in het spotlicht. De blacklight is opgehangen evenals de nieuwe ventilator. De kamer is echt bijna klaar.

Voor twee netwerkmigraties heb ik nog enige zorgen. Gelukkig herinnerde Tanja mij eraan dat ik afgelopen jaren bergen verzette in één week. Nu heb ik nog twee keer zoveel tijd! ‘Rationeel Optimisme’ was de term die Thomas moest integreren in zijn tijdvakkenopdracht. Ik weet nog wel een goed voorbeeld… Morgen zal ik mijn licht er eens over laten schijnen. Nu is het zondag en ga ik koffie zetten.

René

Onze grote Edison aan het werk.

De witte rand licht mooi op door de blacklight. De begeleiders waren erg blij met deze aanwinst.

Dit moet je eigenlijk in het ‘donker’ zien…

Doekjes en balletjes van neon reageren prachtig op het ‘zwarte’ licht.

Ik heb een haat-liefdeverhouding met plakband. Ik kom het te vaak tegen op plekken waar ik het niet wil zien, maar het is mijn beste vriend als iets snel moet worden gemaakt…

Van de dove Aya hebben de vrouwen een spoedcursus hoofddoekje leggen gehad. Beetje doekje voor het bloeden met nog twee weken te gaan…