Een beetje van alles en nog wat. Dat is een goede omschrijving van mijn ritme. Er is geen gestructureerd programma en alle projecten lopen door elkaar heen. Het computergebeuren is een ‘on going process’ – of beter gezegd een ‘never ending story’ (met een UPS die al 20 keer ingegrepen heeft); het jubileumboek (oh ja, dat moet ook nog snel af) heeft weer aandacht gehad; en dan is er ook nog een multimediaproject dat in april (grotendeels) af moet zijn. Vorige week zondag hebben we geskypt met onze kerk. En dan is daar opeens het besef dat er ook nog een leven is naast dit instituut. Eén van de vragen van de gemeenteleden was of we wel genoeg te eten hebben. Daarom hier een foto van ons ontbijt.

Ja, wij hebben genoeg te eten…

Tanja is afgelopen donderdag naar Amman gegaan voor snoezelspullen. Wie gaat Thomas en Joanne dan lesgeven? Reneetje! Thomas had een repetitie Nederlands en Joanne een rekentoets. Mijn Frans was toch meer weggezakt dan ik dacht… Tussendoor mailde ik over mijn projecten. Er moeten spullen uit Nederland meekomen met mijn ouders, die vrijdag hier komen. Veel spullen… echt heel veel spullen. En zonder deze spullen kan ik mijn tweede project wel vergeten. Het is de bedoeling zoveel mogelijk Doven in het Midden-Oosten te kunnen bedienen. En hoe kan dat beter dan met een ‘broadcast’. Mijn werkzaamheden blijven dus wel in de technische hoek, maar dit keer gaan we live streamen. Nee, daar heb ik (nog) geen verstand van, maar in het land der blinden… oh nee, dat is een verkeerde vergelijking… Gelukkig is het bedrijf Schaapsound in Zwolle bereid geweest me enorm op gang te helpen.

Tanja is ook goed op weg met haar snoezelspullen. Maar dat komt vast in haar blog te staan. Terwijl ik overdags midden in een ICT-klusje zit, herinnert een looprekje van een doofblinde me eraan dat er muziekles is. Paniek! Ik had al met een doofblinde muziek moeten maken. Net op tijd meld ik me. En dan volgen er weer 20 bijzondere minuten met Issa.

Samen de piano verkennen. Het werkte helaas niet. Less is more…

Afgelopen vrijdag was er een samenkomst aan de rivier de Jordaan. Ons gezin reed samen met de priester achter de bus aan met mensen uit Salt. ‘Vreemde jongens die Anglicanen’, maar bijzonder was het wel om zo dicht bij de plek te zijn waar Johannes de Doper mensen krachtig toesprak en de wegbereider was van zijn neef Jezus. En loop je dan met een priester en Thomas komt met een tak met doornen aan, dan kan het niet anders of de link met de doornenkroon is snel gelegd.

Thomas test even hoe het zou zijn met zulke doornen op je hoofd. Even later is hij per ongeluk in deze tak gaan staan. Een dikke doorn boorde dwars door zijn zool heen, net langs zijn teentje…

En als we dan toch bij de Jordaan zijn, dan wel even een foto.

Vaak krijgen we de opmerkingen dat we wel moeten genieten. En naast het werken, is er ook tijd voor ontspanning. Het weekritme is vol en onregelmatig, met onrustige nachten en ongeregelde dagen, maar als er dan een (zon)dagje is waarop we vrij zijn, kunnen we vaak genieten van de natuur. We mochten nog een keer op pad met een stel uit Duitsland, dat hier voor drie jaar werkt. Prachtige natuur net buiten Salt.

Tanja zet de bloemetjes buiten…

Where is Wally (1)?

Ja, dat is een schildpad. Het bijzondere wordt normaal. Dit is nu het huisdier van de Duitse familie. Joanne heeft het diertje veilig naar het huis gebracht.

En even geleden zijn we samen met een Nederlands echtpaar, dat hier twee weken was, naar de Dode Zee geweest. Ver voorbij het toeristengedeelte hebben we een prachtige plek gevonden.

Geen caribisch gebied, maar zoutstranden…

Where is Wally (2)?

En dan is er de post! Het normale wordt bijzonder. Wat een heerlijk moment was het toen er opeens drie pakjes post in mijn postvak lagen. Chocola! – bedankt zondagsschool!, leesvoer! – bedankt opa en oma Dronkert en een muziekvakblad Interface! – bedankt Fred!

Soms is het goed om houvast te krijgen door iets vertrouwds. Wij doen dat met Arretjescake. Van ergens diep onderin de toonbank van ‘onze’ winkel in Salt kwam iets cacao-achtigs tevoorschijn. Als het dan net zo smaakt als je hoopt, kan ons gelukt niet meer op.

We gaan bijna richting de helft. Morgen weer ‘volle bak peren’ er tegenaan.

René