Een woestijnpraatje met Broeder Andrew…

Waaróm is me nog niet duidelijk, maar na drie maanden is de reguliere substantie waarin mijn maaltijden de weg naar het riool vinden op miraculeuze wijze vloeibaar geworden. Vroeger veranderde ooit water in wijn, maar blijkbaar zijn de regels aangepast. Hoe dan ook, we zijn er nog! En afgelopen twee weken waren extra speciaal, omdat opa en oma Kolsters bij ons waren. Vooral Joanne heeft haar kans gegrepen spelletjes te spelen. Daar houdt haar vader namelijk niet zo van. En natuurlijk is het leuk om in werkelijkheid te laten zien waarover we geschreven hebben.

We hebben zaterdag zelfs een uitstapje gemaakt naar een Oase in Azraq, het woestijnachtige oosten van Jordanië. Op de weg er naartoe kwamen we langs een kasteel van de 8^e eeuw, waar vroeger reizigers een onderkomen vonden.

Onze ‘gids’ was niemand minder dan Broeder Andrew zelf. In plaats van een levenloze ruïne, zie je opeens Abraham lopen met al zijn vee en komt de profeet Mohammed even langs op doorreis.

Het eindpunt, de Oase, had toch minder Punica-gehalte dan gedacht. Geen overvloedig water, geen hangmat, geen ‘drink met je billen bloot melk uit de kokosnoot’. Het water wat normaal gesproken uit Syrië komt en de ondergrondse wateren vult, wordt nu door dammen in Syrië tegengehouden.

Wat wel tot de verbeelding sprak, was het kasteel waar de beroemde ‘Lawrence of Arabia’ zijn intrek had genomen.

Het Biesbosch-achtige natuurpark was mooi, maar op één of andere manier paste het niet in dit landschap. En dat bleek ook wel toen we opeens een enorm geraas hoorden; straaljagers, klaar om vanuit Jordanië te verkennen en te vernietigen…

Onderweg lezen we op de borden: Syrië: 60 km., Irak: 180 km. Dat is toch wel erg dichtbij. Rechts van ons doemen enorme vluchtelingenkampen op, een eindje verderop meerdere legerbases achter elkaar. Wij hadden een leuke dag, maar wel met een dubbel gevoel.

Afgelopen zondagochtend zaten we met mijn ouders in ons appartement toen er opeens straaljagers voorbijraasden. Ik dacht aan de legerbases. Er vlogen drie staaljagers voorbij, daarna vier, daarna nog eens zeven, in formatie. Foute boel, dachten we. Niks op het nieuws… Steeds opnieuw het machtige geluid. Ergens voelt het stoer, maar tegelijkertijd is het beangstigend. Later hoorden we dat het een jaarlijkse feestdag was bij de Dode Zee en dat de straaljagers een feestelijke bijdrage leverden voor het koninklijk bezoek. Het was feest! Wat een land van contrasten.

En mijn werk? Dat gaat goed; langzaam, maar goed. Gisteren zes uur op pad geweest voor speciale kabels voor de streaming-oplossing. Vanmiddag help ik Tanja bij het maken van de snoezelkamer. En als ik weer razende geluiden hoor, dan zijn twee dingen belangrijk: bananen en feest!