Familie Kolsters, Joanne

Keten met kinderen

1 reactie

Met de bus, hobbel hier, hobbel daar.  Op weg naar het vluchtelingenkamp in Azraq. Ik vond het spannend hoe het zou worden.

De weg naar het vluchtelingenkamp

Het kamp in
In de verte zag ik een groot kamp met heel veel tenten. We moesten stoppen met de bus. Iedereen zat te kijken naar een post waar politie stond, behalve onze buschauffeur, die leek het vrij weinig te boeien en ging roken. We moesten onze paspoorten inleveren om te worden gecheckt. Toen dat klaar was mochten we achter een auto aanrijden het kamp in.

De eerste tenten die we van dichtbij zagen vanuit de bus

Rugzakje
We reden over het kamp en zagen veel mensen fietsen (misschien wel uit Nederland?). Er begonnen kinderen naar onze bus te zwaaien en we zagen kinderen naar school gaan. Ik denk dat ze daar erg veel zin in hadden, want meer hebben ze ’thuis’ toch niet te doen… Bij de school kregen de kinderen allemaal een rugzakje.  Ze waren daar erg blij mee. Vanuit de bus zag ik meer blije kinderen dan ik gedacht had.

Vijf kleine dove kindertjes
In het vluchtelingenkamp kunnen de kinderen naar school. Dat is natuurlijk supergoed, maar voor de dove, blinde en de gehandicapte kinderen kan dat niet. We kwamen aan met de bus bij een onderdeel van het vluchtelingenkamp. Daar mochten we voor het eerst uit de bus in een afgesloten deel van het Holy Land Institute en nog wat andere stichtingen voor gehandicapten.  De dove, blinde en gehandicapte kinderen krijgen daar wél les.
Er waren verschillende keten waar les wordt gegeven. In de eerste keet die ik binnenging zaten vijf kleine dove kinderen. Zij leerden gebarentaal. Ik vroeg hun naam en leeftijd in gebaren.

Iets verlegen, maar na een poosje vertelde ze mij haar naam

De volgende keet was voor kinderen met een verstandelijke beperking. Zo waren er ook nog keten voor blinden, slechtzienden en kinderen met een spraakgebrek. Zij kwamen vrolijk over en er was liefdevolle aandacht.

Een van de slechtziende kinderen in het kamp
Vrijwilligers
Het kamp is verdeeld in vijf dorpen. Eén dorp is bijvoorbeeld voor politieke vluchtelingen. Er zijn vrijwillgers die het kamp in gaan om gehandicapten te zoeken om ze naar school te kunnen laten gaan. Er is ook les voor de ouders van de gehandicapte kinderen over hoe ze moeten omgaan met hun kind.
Bom
Van het instituut hadden we een lunch meegekregen. We gingen in een iets grotere keet zitten om te eten. Het gevoel dat je zelf eten hebt maar dat de rest van het kamp het veel harder nodig heeft voelt oneerlijk. Plotseling klonk er een harde knal! We schrokken allemaal. Het leek op een bom. De docenten schrokken ook even maar gingen al snel door met werken. Later bleek het een oefening van het leger te zijn. Wij schrokken al van één bom! Moet je nagaan als je net als al die mensen in een echte oorlog zou zitten. Wat deze mensen allemaal wel niet meegemaakt hebben…
Het is mooi om te zien dat de gehandicapte kinderen toch nog samen lol kunnen maken, terwijl ze zoveel hebben meegemaakt.

Een gedachte over “Keten met kinderen”

  1. Wat een belevenis en indruk doe je zo op. Om nooit te vergeten. Alles gaat door in het kamp. Haast onbegrijpelijk. Wat zitten wij dan vaak te piepen als het even niet gaat zoals we willen dat het moet gaan. Weer een mooi verhaal. Het zet mij aan het denken. Lieve groet van opa en oma.

Reacties zijn gesloten.