De quote van Mr. Sander

Ondertussen ben ik met mijn familie weer veilig in Nederland aangekomen. We hebben een bijzondere reis gemaakt. Dit is mijn laatste blog die ik met jullie wil delen.

Fantastisch! Oftewel de quote van Mr. Sander. Mr. Sander is eigenlijk niet zijn echte naam. Hij heet gewoon Sander. Maar op een naamkaartje van het instituut stond: Mr. Sander. Een ‘sander’ in het Engels betekent schuurmachine. Ze dachten vast dat Sander zijn achternaam was! Dat vonden we grappig en daarom werd dat zijn bijnaam. Mr. Sander is een vriend van mijn oom Tom en als hij echt iets leuk vindt noemt hij dat fantastisch! Dat was mijn inspiratie voor deze blog.
Ik heb deze reis heftige, maar ook geweldige dingen meegemaakt. Al die fantastische herinneringen heb ik op een rijtje gezet.

Fantastisch
Ik ben naar de Dode Zee geweest. Dat is toch een fantastisch mooie plek! Dat je daar gewoon kunt blijven drijven! Drie jaar geleden was ik ook al een keer in de Dode Zee. Toen gebeurde het volgende. Mijn vader was in het water en een paar meter van hem vandaan was er een man die dacht dat hij verdronk. Hij niet kon zwemmen en voelde de bodem niet meer. Mijn vader stond tot aan zijn knieën in het water en heeft hem ‘heldhaftig’ overeind gezet. De man was mijn vader super dankbaar dat hij zijn ‘leven heeft gered’. Hoe fantastisch grappig!

Fantastisch
In de schoolbus waarmee we regelmatig ergens heen gingen, was een automatische deur. Tenminste dat stond groot op de deur geschreven. Dus ik wilde naar binnen, maar hij ging niet open… Blijkt dat je aan een hendel moet trekken om hem open te maken. Wat een fantastische automatische deur is dat!
Fantastisch
Ik ben ook met Thomas, mama en Mr. Sander naar Jerash geweest. Deze ruïnes van de Romeinse tijd vind ik de mooiste plek van Jordanië. Hoe fantastisch dat de mensen vroeger deze creaties konden maken. Ik heb daar weer een fantastische dag gehad!
 
Fantastisch
Ik ben fantastisch blij dat ik hier in Jordanië zoveel vriendinnen heb.
Fanta-stisch
De Fanta heet in Jordanië Mirinda. Dat wilde ik gewoon even delen (en daar kun je een goed kopje van maken:-).
 Afbeeldingsresultaten voor mirinda
Fantastisch
Zoals jullie weten ben ik in een vluchtelingenkamp geweest. Ik vind het mooi dat de dove, blinde en gehandicapte kinderen daar naar school kunnen. Datzelfde heb ik met de projecten Kreimeh en Jofeh. Toch vind ik het erg sneu dat er nog steeds veel gehandicapte kinderen zijn die niet naar school kunnen en thuis zitten. Als je je afvraagt waarom dit kopje dan toch fantastisch heet: ik ben fantastisch blij dat ik gezond ben en een heel goed leven heb; dat ik mooie dingen kan doen en leuke familie en vrienden mag hebben.
Dat is toch helemaal fantastisch!

Bellen blazen

Opnieuw in het schoolbusje onderweg naar Kreimeh en Jofeh. Dat zijn projecten van het Instituut. Eigenlijk is het hetzelfde als de dovenschool in Salt, alleen dan veel kleiner en ook voor gehandicapte kinderen.

Communiceren
Na het gehobbel in het busje stappen we als eerste uit bij Kreimeh. We komen terecht bij een heel klein schooltje met een kleine speelplaats, waar twee schommels stuk zijn. We mogen in de klaslokaaltjes kijken. Daar zitten een paar dove meiden die leren om te naaien. Dat doen ze één keer per week. Ik probeerde wat met ze te gebaren, maar kwam er al snel achter dat ze het niet zo goed konden. Dat is natuurlijk best sneu, als het de enige taal is waarmee je kunt communiceren.

Bellen blazen
We gingen een klas in met gehandicapte kinderen.  Ik had bellenblaas meegenomen en ging zitten voor de kinderen. Ik blies de bellen in hun gezicht en ze moesten heel hard lachen. Daarna probeerde ik de kinderen zelf te laten blazen. Het lukte ze niet altijd, maar als ze het wel lukte zag je ze lachen. Dat was een supermooie ervaring.

Dit meisje met het syndroom van down probeerde de bellen op te vangen

Ik ging nog een klas in met gehandicapte kinderen. Bij hen ging ik ook bellen blazen en die vonden het ook geweldig. Ze probeerden de bellen stuk te maken.

Hier probeerde een meisje zelf te blazen. Je ziet het meisje ernaast ook vol spanning afwachten of het haar zou lukken… En uiteindelijk is het haar gelukt!
Groter
Toen gingen we op weg naar Jofeh. Dat was een beetje hetzelfde als Kreimeh alleen dan iets groter. Drie jaar geleden was ik daar ook geweest, maar nu waren de klassen veel groter en dat was wel leuk om te zien.
Gepropt
We kwamen een dove jongen tegen die vroeger op de dovenschool in Salt had gewoond. Hij vertelde dat hij nu gehandicapte jongens begeleidt in de werkplaats. In de werktplaats worden dingen van hout gemaakt, zoals sleutelhangers. Dat wordt in een winkel verkocht. Hij vertelde dat hij trots op zijn werk was. Aan het eind van de dag werden alle kinderen in een busje gepropt en naar huis gebracht.

Verwarrende talen

Vrijdag is de rustdag voor de moslims. De kinderen zijn vandaag daarom vrij van school. Ze gaan aan het werk in het instituut en krijgen allemaal een taak. De meesten gaan het plein aanvegen.

De broer-en-zus-selfie

Oefenrestaurant
Na het ontbijt met goebes (plat brood) en jam gingen we lopen naar de stad Salt om een project te bezoeken van het instituut. Een oud ziekenhuis is omgebouwd tot een oefenrestaurant. De dove meiden krijgen daar hun opleiding in de horeca. Ze koken voor toeristen en mensen die vergaderen. Lokale reisorganisaties helpen om toeristen te trekken naar deze plek. De dove meiden hebben ook voor ons gekookt: rijst, kip en salade. Dat hadden ze erg goed klaargemaakt.

Betere gebaren
Toen we terugkwamen waren de kinderen buiten het instituut om snoepjes te kopen. Er waren nog een paar kinderen die door hun lichamelijke beperking niet mee konden naar buiten. Daar heb ik mee gebaard en van hen wat nieuwe gebaren geleerd.

Japanse foto’s
Er zijn ook Japanse vrijwilligers die het instituut ondersteunen. Zij zijn van alles onder de indruk. Ook van ons. Dus vragen ze regelmatig om met één van ons op de foto te gaan.

Talen(t)
Ik probeer elke dag verschillende talen te praten. Het meest spreek ik Engels. Er zijn ook veel Nederlanders, wat ook wel fijn is. Soms spreek ik een heel klein beetje Arabisch. Ik probeer ook Duits te praten. Dat gaat heel slecht maar ik vind het zelf wel grappig. Op een gegeven moment raak je wel in de war. Dan denk je Nederlands terwijl je Arabische gebaren doet en af en toe in het Engels vraagt aan horend iemand wat er bedoeld wordt. Zo heb ik regelmatig tegen een Nederlander Engels gepraat en tegen een Duitser Frans.

Keten met kinderen

Met de bus, hobbel hier, hobbel daar.  Op weg naar het vluchtelingenkamp in Azraq. Ik vond het spannend hoe het zou worden.

De weg naar het vluchtelingenkamp

Het kamp in
In de verte zag ik een groot kamp met heel veel tenten. We moesten stoppen met de bus. Iedereen zat te kijken naar een post waar politie stond, behalve onze buschauffeur, die leek het vrij weinig te boeien en ging roken. We moesten onze paspoorten inleveren om te worden gecheckt. Toen dat klaar was mochten we achter een auto aanrijden het kamp in.

De eerste tenten die we van dichtbij zagen vanuit de bus

Rugzakje
We reden over het kamp en zagen veel mensen fietsen (misschien wel uit Nederland?). Er begonnen kinderen naar onze bus te zwaaien en we zagen kinderen naar school gaan. Ik denk dat ze daar erg veel zin in hadden, want meer hebben ze ’thuis’ toch niet te doen… Bij de school kregen de kinderen allemaal een rugzakje.  Ze waren daar erg blij mee. Vanuit de bus zag ik meer blije kinderen dan ik gedacht had.

Vijf kleine dove kindertjes
In het vluchtelingenkamp kunnen de kinderen naar school. Dat is natuurlijk supergoed, maar voor de dove, blinde en de gehandicapte kinderen kan dat niet. We kwamen aan met de bus bij een onderdeel van het vluchtelingenkamp. Daar mochten we voor het eerst uit de bus in een afgesloten deel van het Holy Land Institute en nog wat andere stichtingen voor gehandicapten.  De dove, blinde en gehandicapte kinderen krijgen daar wél les.
Er waren verschillende keten waar les wordt gegeven. In de eerste keet die ik binnenging zaten vijf kleine dove kinderen. Zij leerden gebarentaal. Ik vroeg hun naam en leeftijd in gebaren.

Iets verlegen, maar na een poosje vertelde ze mij haar naam

De volgende keet was voor kinderen met een verstandelijke beperking. Zo waren er ook nog keten voor blinden, slechtzienden en kinderen met een spraakgebrek. Zij kwamen vrolijk over en er was liefdevolle aandacht.

Een van de slechtziende kinderen in het kamp
Vrijwilligers
Het kamp is verdeeld in vijf dorpen. Eén dorp is bijvoorbeeld voor politieke vluchtelingen. Er zijn vrijwillgers die het kamp in gaan om gehandicapten te zoeken om ze naar school te kunnen laten gaan. Er is ook les voor de ouders van de gehandicapte kinderen over hoe ze moeten omgaan met hun kind.
Bom
Van het instituut hadden we een lunch meegekregen. We gingen in een iets grotere keet zitten om te eten. Het gevoel dat je zelf eten hebt maar dat de rest van het kamp het veel harder nodig heeft voelt oneerlijk. Plotseling klonk er een harde knal! We schrokken allemaal. Het leek op een bom. De docenten schrokken ook even maar gingen al snel door met werken. Later bleek het een oefening van het leger te zijn. Wij schrokken al van één bom! Moet je nagaan als je net als al die mensen in een echte oorlog zou zitten. Wat deze mensen allemaal wel niet meegemaakt hebben…
Het is mooi om te zien dat de gehandicapte kinderen toch nog samen lol kunnen maken, terwijl ze zoveel hebben meegemaakt.

119, 114, 5-0

Allah Akbar! De imam vanaf de moskee! Midden in de nacht. Het is iets waar mijn broer en ik naar uitkeken. Hoe stom het ook klinkt. Voor ons is dat gewoon het Jordaanse geluid. Toen we hier een half jaar waren vonden we het irritant. s’ Nachts wakker worden zodat de mensen kunnen bidden. We vertelden dat aan onze priester-vriend. Toen zei hij iets dat eigenlijk heel logisch is: als je toch wakker wordt, ga dan bidden! Dat doen we dan ook. Maar niet op de Jordaanse manier.

Gebaren
Om 7 uur werden we wakker zodat we om 7:30 konden eten met de dove kinderen. Ik liep de eetzaal binnen en daar zat Hanadi, mijn doofblinde vriendin. Ik pakte haar handen en gebaarde dat ik het was. Zij voelde mijn gebaren en dat was toch wel een moment waarnaar ik uitkeek. Tijdens het eten hebben we naast elkaar gezeten. Ondertussen kwamen de dove kinderen langs en zeiden gedag. De meesten kenden mij nog. Ook wisten ze mijn gebarennaam. Erg leuk.

We zijn door het doveninstituut gelopen en ik kwam veel vriendinnen tegen.  In de school waren de kinderen aan het werk en wij mochten meedoen met de lessen. Het was toen voor de kinderen wel moeilijker om op te letten met zoveel bekijks.

119
Er was een uitleg voor de dove kinderen in de school waar wij ook naar toe mochten. Het ging over het bellen van 112 (in Jordanië 119). Voor hen was een speciale 119 doven-app gemaakt. Dat kun je bellen met 114. Het gebaren ging voor mij te snel. Dus ik heb niks kunnen volgen van de uitleg. Ik besefte dat de dove kinderen dat ook hebben als ze bij pratende mensen zijn. Daarom is de dovenschool een fijne plek voor de kinderen omdat ze elkaar kunnen begrijpen.

Lol
We waren buiten toen veel kinderen om mij heen gingen staan. Ze hadden pauze. We gebaarden wat en ik merkte dat ik niet al mijn gebaren meer wist. Maar ik kwam een heel eind. Na een poosje ging het steeds beter en hebben we lol gemaakt.

Knaller van de dag
De knaller van de dag, de voetbalwedstrijd: Guest-Deaf. Thomas, oom Tom, Sander en nog wat andere mensen verzamelden zich. Ze kregen een Duits sporttenue aan. De wedstrijd begon met een fluitje, wat totaal nutteloos was omdat de meesten doof zijn. Maar ja, we kunnen toch al naar de winst fluiten. De dove jongens spelen supergoed en superhard. De gasten bleven toch sterk en waren voor niet-voetballers erg goed. We hebben hard gelachen om alle voetbalskills. Voor het dramatisch effect begon het te regenen. Uiteindelijk is het 5-0  geworden voor de doven.

 

 

Volg regel 1, papa!

Daar gaan we dan! Alle vier de koffers in onze kleine auto gepropt. Met een koffer en rugzak op mijn schoot ga ik dit avontuur in op weg naar de trein! Zo, dan heb ik het ergste wel gehad. Ehhhh… die parkeerplaats staat wel heel vol… Zo rijden we een tijdje rond Meppel, totdat we 10 minuten voor dat de trein vertrekt een parkeerplaats vinden. We komen dus gelukkig op tijd aan bij de trein.

Wally
Op Schiphol komen we al snel oom Tom en zijn vriend mr. Sander tegen. Die gaan ook naar Jordanië, dus een superleuk reisgezelschap. Na nog wat ontmoetingen met medereizigers stap ik vol goede moed het vliegtuig in. Dat gevoel wordt al gauw omgezet in zenuwen en spanning. Maar gelukkig is daar ‘Het Waar is Wally Kleurboek’!
En ik heb hem gevonden.

Vliegtuig-selfie:
Let op mijn oom die leuk poseert voor deze foto.
Verkeer(d)
Daarna werden we met een busje naar het vliegveld gebracht. We hebben een auto gehuurd. Na het vliegen begon het tweede spannende aan de rit: mijn vader die gaat rijden in Jordanië.
Ja, als je denkt: wat is daar nu moeilijk aan? Ik zal jullie de twee belangrijkste regels van het Jordaanse verkeer uitleggen:
1. Er zijn geen regels
2. Volg regel 1

Ik ben heel trots op mijn vader want hij heeft zonder 1 keer fout te rijden naar het doveninstituut gereden.

Ja, daar sta ik dan na 3 jaar. En als kers op de taart dit prachtige uitzicht:

 

 

Back to Jordan!

Hallo iedereen!

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heb ik met mijn gezin een half jaar in Jordanië gewoond op een doveninstituut. Na drie jaar keer ik terug. In deze 1,5 week ga ik een blog bijhouden. We vliegen 25 april heen en komen 4 mei weer terug.

Voor de mensen die mij nog niet kennen


Contact

Ik heb erg veel zin om iedereen daar weer te zien, maar het is ook wel  spannend. Via Facebook heb ik nog wel met mijn dove vriendinnen contact gehouden. Een paar keer heb ik ook videogebeld met hen. Zo kon ik weer een beetje mijn gebaren oefenen.

Een klein gebaar
Voor mijn vriendinnen die in de dovenschool wonen heb ik al leuke Hollandse cadeautjes gekocht om te geven als klein gebaar van onze vriendschap. Ik heb bijvoorbeeld een 3D Hollandse beker voor mijn doofblinde vriendin Hanadi. 

Zin at
Met mijn Engels zit ik al te oefenen. Laatst toen fietste ik met mijn vader een eindje. Toen hebben we de hele weg Engels gesproken, zodat ik alvast kon oefenen. So I have er zin at!

Laten zien
Er zijn acties en collectes waarbij het geld naar deze dovenschool gaat. Bijvoorbeeld kerken in Nijeveen en Velp. Ik zou aan die mensen, via deze blog, willen laten zien waar hun geld heen gaat.

Ik hoop dat jullie dit leuk vinden om te lezen.

Joanne

 

Welkom ’thuis’!

Welkom thuis 2

Oh ja, we zijn er! Zondag 21 juni stonden we om 17:00 uur in onze tuin in Nijeveen. Familieleden stonden er ook. Thuiskomen is best fijn, zeker als er ‘chinees’ wordt gegeten. Inmiddels zijn we vier dagen thuis. Joanne is meteen maandag naar school gegaan en Thomas is dapper aan zijn toetsweek begonnen. Tanja en ik proberen de boel weer een beetje op de rit te krijgen. En dan is het zeker prettig als mijn schoonouders ons helpen wennen.

Welkom thuis 3

Maar wennen is niet echt het goede woord. Als er een thermostaat zit, dan kun je eraan draaien en wordt het warm. De douche geeft een heerlijke straal water en het internet is onbeperkt. Allemaal makkelijk, maar niet onmisbaar. Toen Tanja tussendoor naar Nederland moest, zei ze tegen me dat ze ‘heimwee de verkeerde kant op had’. Daarmee bedoelde ze dat ze niet weg wilde. Maar waarom niet?

In Jordanië kostte het mij geen moeite om een blog te maken. Ze ontstonden vanzelf. Nu moet ik mijn best doen om te zoeken naar woorden. Verschillen opnoemen ligt het meest voor de hand. Maar dat heeft geen zin, omdat de werelden niet te combineren zijn. Maar wat is het dan dat dit onbestemde gevoel geeft?

Een half jaar lang hebben we met z’n vieren intensief samengeleefd; of eigenlijk, met zijn 150-en. We zijn opgenomen in de familie van het HLID, waar kinderen en medewerkers met elkaar optrekken; christen en moslim, ‘gezond’ en gehandicapt, jong en oud; samen… Dagelijks komen er ‘vreemde snuiters’ langs, veelal jonge mensen die een visie hebben, of een verlangen; een droom, een inspiratie. En vaak past wat geboden wordt in de vraag van het instituut. Zo is er een technisch ingenieur uit Korea ‘aan komen waaien’, omdat hij de ‘indruk’ had dat zijn talenten hier nodig waren. Met een oude fabriek – naast de school – die een paar weken eerder als gift was gegeven, was een ingenieur precies wat er nodig was. En waarom kwam deze jongen nu naar het HLID? Was dit toeval, of is er meer sturing dan we denken…

Op de één of andere manier was de inspanning daar kloppend met de omgeving. Mijn IT-werk was redelijk standaard, maar tussendoor maakte ik muziek met doofblinde kinderen, werkten we aan middelen om het Goede Nieuws voor doven beschikbaar te krijgen en was er direct effect zichtbaar tussen actie en resultaat. En Ik denk dat dit het onbestemde gevoel veroorzaakt; is het effect van ons werken hier in Nederland even zichtbaar?

Een direct antwoord is er niet, want het hangt af van wat wij hier gaan doen. Op een welkomstmandje zat een houten hartje met de overbekende tekst: Home is where the heart is. En als dat waar is, dan klopt het dat we heimwee de verkeerde kant op hebben.
Gisteren hebben Tanja en ik een wandeling gemaakt op de hei. Even ‘levelen’ in het vlakke landschap. Ga ik wel of niet inloggen op mijn werk? Wat pakken we weer op en waar stoppen we mee? En hoe mooi is het om te kunnen beseffen dat Thomas en Joanne allebei over zijn naar een volgend schooljaar, dat we een half jaar hebben mogen werken in deze bijzondere omgeving, dat we de kans kregen om met inspirerende mensen te werken en alle mogelijkheden hebben om zelf invulling te geven aan wat we doen!

We hebben het nog nooit zo koud gehad in ons leven en ook nog nooit zo warm. En toch zijn we niet ziek geweest. Zegen is een vreemd woord, maar wel een woord dat past in onze situatie. Wat we deelden werd vermenigvuldigd. En we deelden van wat we zelf kregen, dus uiteindelijk zijn we de Gever dankbaar voor zijn gaven.

Van eind september 2014 tot eind juni 2015 zijn er 50 blogs geplaatst, waarop 200 reacties gegeven zijn. We hebben ruim 6000 Euro kunnen gebruiken dankzij de mensen die onze doelen ondersteunen. Daarom willen we jullie bedanken voor gebed, ondersteuning en vriendschap.

René

Welkom thuis 4

Bedankt buren!

Chinees

Sommige dingen verleer je niet…!

Zeg het met licht

Dit keer een licht onderwerp. Allicht dat dit past in de ‘zeg het met’-reeks, maar we weten allemaal waar dat aan ligt. Nog maar twee weken en dan wordt het zwaar. Hoe gaan we afscheid nemen en hoe zit het met onze plicht in Nederland? Allemaal vragen die eigenlijk het afgelopen half jaar ergens wel tevoorschijn kwamen. Er is nog geen lampje gaan branden voor het antwoord. ‘Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn’, zegt een kinderliedje. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat we ons hoekje nog moeten vinden. Gelukkig is er het Eeuwig Licht dat ons kan bijschijnen.

Over schijnen gesproken: de zachte groene kamer staat de laatste weken nog even in het spotlicht. De blacklight is opgehangen evenals de nieuwe ventilator. De kamer is echt bijna klaar.

Voor twee netwerkmigraties heb ik nog enige zorgen. Gelukkig herinnerde Tanja mij eraan dat ik afgelopen jaren bergen verzette in één week. Nu heb ik nog twee keer zoveel tijd! ‘Rationeel Optimisme’ was de term die Thomas moest integreren in zijn tijdvakkenopdracht. Ik weet nog wel een goed voorbeeld… Morgen zal ik mijn licht er eens over laten schijnen. Nu is het zondag en ga ik koffie zetten.

René

BlacklightOphangen

Onze grote Edison aan het werk.

Blacklight

De witte rand licht mooi op door de blacklight. De begeleiders waren erg blij met deze aanwinst.

BlacklightMateriaal

Dit moet je eigenlijk in het ‘donker’ zien…

BlacklightMateriaal2

Doekjes en balletjes van neon reageren prachtig op het ‘zwarte’ licht.

LichtjesMaken

Ik heb een haat-liefdeverhouding met plakband. Ik kom het te vaak tegen op plekken waar ik het niet wil zien, maar het is mijn beste vriend als iets snel moet worden gemaakt…

Hoofddoeken

Van de dove Aya hebben de vrouwen een spoedcursus hoofddoekje leggen gehad. Beetje doekje voor het bloeden met nog twee weken te gaan…

Zeg het met foto’s

Eerst een filmpje en nu foto’s? Waarom geen blogs meer? Eigenlijk gebeurt er genoeg om elke dag een blog te schrijven, maar het ontbreekt ons aan tijd om dat te doen. Aan de andere kant is dat jammer, want we hebben zoveel om over te vertellen.

Nog twee en een halve week en we gaan weer terug naar Nederland. Onze projecten moeten nu netjes worden afgerond. En dat is nog veel werk. Ook valt het ons zwaar om afscheid te nemen van de bijzondere mensen die wij hier ontmoet hebben.

Om jullie toch mee te nemen in onze eindsprint, hierbij foto’s van afgelopen weken.

Rene, Tanja, Thomas en Joanne

(Klik nog een keer op de link om de foto’s anders gesorteerd te zien)

Rene, Tanja, Thomas en Joanne bij het Holy Land Institute for Deaf and deafblind children (HLID) in Jordani�«